Euskal Literatura III

Eta azkenez, Begoña'n bertan il zan 1966-7-ll'an, 92 urte
zitula. Goizean il zan, eta arratsaldean, ixil-ixillik, lurra eman
zioten bere gorpuari Derio'ko iltegian. An datza, gorputzez,
Zirilo Arzubiaga, «jaun agurgarria, euskal arloetako langille gogatsu
ta ezin aspertua»; aren arimak, ordea, artua du aspalditik
Goikoak guzuontzat gertu daukan betiko argiaren atsedena.
IDAZLE.—Liburu bezela argitaratutako lan jatorrik etzigun
utzi On Zirilo otxandiotarrak; ia etzuen ortarako astirik ere
izan. Baiña euskal idazle ona zan. Ederto zekien euslzeraz, bere
sorterriko ibar zabalean ikasita. Eliz-gizon egin ordukoxe, oraindik
ikasle zala, asi zan «Euskalzale»-n idazten: 1897'garren urtekoa
da bere lenengo lana.
Ba-dute piñermiña aren lumak ustu zizkigun izkirimiri, olerki,
ipui, albiste ta besteak. «Arzubiaga», «Otzandio», ta alakoak
beintzat erabilli zitun bere lanak izenpetzeko. Olerkari lez
ere agertzen zaigu, ta ez txepetx gisako alegia, Arrese-Beitia
bere erkidearen arnasaz baizik. «Mariari bere sorkunde garbian»
deritzaionean, ona noia asten dan:
Amaitua da gaua ta Febok
buztartu dituz zaldiak,
abietan da bere burdian
ia igo dituz mendial^;
arro panparroi a ikustean
zabaltzen txipart argiak,
dakust benetan gaur dakazala
barri on ta pozgarriak.
Amabi aapaldi ditu neurtitz onek, eta danak borobildu zitun
ederki, olako beaztopo ta eragozpen aundi gaberikan. (Euskalzale,
1898, 387 orr.).
T55