Euskal Literatura III

a, ta bai giñarra ta saskarreriak basoa ligortuten dabenak agertu
ugari. Auxe dala uste dot ba, basoak onduteko biderik onena,
neguan al dan geien atxurtutea.
Baserritarrak: beste zaletasun batzui itxita baso-atxurriai jarraituten
badeutsazue, urte gitxien barruan gaur baiño itxura
obakoak ikusiko dozuez» (Euskalzale} 1899, 191 orr.).
ITXORKUNETAN ERE BAI I* Martu zitzaigun onetan ere. Ona
bikor bat: «Tripea -dio- ez uste izan erderazkoa danik, ezpada
euskera garbia, «esan gura dau Titi-pea». Izan leiteke erdaldunak
euskeratik arturikoa beste asko lez izatea. Edonok daki
sabela vientre, urdailla estómago dana; baita erderaz titi esaten
eztana be, begaz Titipea (tripea) euskerazkoa da» (Euskalzale,
1898, 250 orr.).
Ez da errazoi txarra! Batzui, ala ere, irriparrea loratu zaie
ezpain-ertzean, arrimenari amor emanik noski. Jakin bezate onakoak
beste au ere: Euskeralariak, etxekoak baiño atzerritarrak
geiago, beste ainbeste egin digutela euskerak onako ta alako
itzak erbesteko izkuntzetatik artuak ditula esatean. Astarloa'k
eta Maguregi'k funtsik ezpadute, beste oietakoak are gutxiago
dutela oraindiokarren. Ez dezakegu. jakin, ezta urrik eman ere,
itz askotan beintzat, zein dan emaille ta zein artzaille. Erdi aldean
gaudela, griña txar gabe gauzak ikusten ditunari errez datorkio
irriparra ezpain-ertzera, olako jakintsuak ere euskal itzai
buruz nolako arrazoiak jartea dituzten nabaitzean.
LANGILLE ON.—Azkue zanari poliki lagundu ziola esan dut,
eta olaxe duzu. Lekeitiarrak bere Iztegi nagusia (1905-06) argitara
zuenean, oneri jarri zion sarreran, nork lagundu zion
aitzen emanez, onela dio: «Or-emen egotaldiak egin ostean,
BN'ko Erronkari ta Saraitzu'ko izkelkiak sakondu nairik, Otxagabia'n
egin nuen aldikada laburra. Iru batzar berri egin-azi nitun
gero: bat Bilbao'n, lau euskaltzalek—baztandar apaiz Go-