Euskal Literatura III

tzaren eleizan: sei seme-alaba izan zituzten. Argentina'n bizi
izan ziran geien bat, Buenos Aires'en eta Santa Fe probintziko
Rosario urian. Buenos Aires'eko «Laurak bat» gizartean euskal
gaiak erakutsi zitun, baita «Zutik» gizartean itzaldi bero txalotuak
egin ere. Emeterio Arrese'ren adiskide miña zan.
Rosario Santa Fe urian il zan 1910-5-5'anj itsara danez.
Euskalerrira biurtzeko asmotan zebillen, baiña uste gaberik,
etxeko eskeiliaretatik jausita artutako kaskako batek eraman zigun
beste mundura, 52 urtekin.
EUSKAL LANA.—^Bertsolari leunetarikoa zan Otaño, errai barruraiño
iristen zana. Ez zuen eztarri ona; edozer kantatzen asi
orduko eztulak ematen zion, diotenez, eta «katarro» deitzen
zioten. Auxegatik edo, Otaño'k idatzi egin bear izaten zitun
bere bertsoak. I. Unzurrunzaga'k au: «Bertsoak idatzi bearrak,
bestela baiño apaiñago orraztera beartzen zion. Orrezaz gaiñera
mundu asko ibillitakó gizona zan eta orrek asko erakusten du.
Otaño'ren bertsoak gutxitan arkitu oi diran jakin, armoni, olerki
dariote ta kezka izaten naiz batzutan Pello Mari'ren zenbait
bertso olerki ala bertso ote diran» (Ibidem, 6 orr.).
Bi liburu utzi zizkigun, berak argitara ekarriak:
1) Artzai mutilla (Buenos Aires, 1906). Euskal opera,
Felix Ortiz eta San Pelayo'ren musikarekin Buenos Aires'en
(1906'an, Eugenia Teatruan) lenengoz antzeztua.
2) Alkar (Buenos Aires, 1904). 82 orrialde. Bertso bilduma,
geroago ere (Donostia, 1930) bigarrenez argitaratua. 1959'an,
berriz, Zarautz'ko «Kulixka Sorta»-k 33 poesiko ale bat
eskeiñi zigun, Otaño'ren bertsoz osotua.
Bi liburu auek ba-dute ezin-ukatuzko une goxoa. Alkar-en
—^gero Pedro Mari Otaño'ren Bertsoak- datozen lanak izkera
garbi, errez, oparoan dagoz; biotz-ondo ta sentimentuz gilgil
dauzkazu, esaterako, «Aitona giza-gaixoa», «AiiMtasuíia*, «Aitasemeak»..
. Euskera, il-zorian ikusten zuen eta itxasoz andik
bizita ere, gogor eutsi nai dio. Ederki darasa Basarri'k: