Euskal Literatura III

Are geiago; ama ta aberria eman dizkigun Jainkoaren kezka
bizia zebilkion tai gabe izate barrenean koskalari. Noiz edo
bein arpegira bota zioten bere Jainkoarekiko axolik eza. Zertako
iritzi eske? Misterio uts ez al da giza-barnea? Biziera
orron ta iperloka sarri izan oi da, ez gogo ez soin, ardurarik
ezerako bide pitzatua. Arrese'n biotza, alaz ere, amagana zijoan
unero, ordu larrietan baitik bat; berak onela:
Jainkoa'ren urren ama guk ordu
zalletan aipa deguna.
Gure olerkariak ortaz Jainkoari dei zegion lenen, ta amari
gero. Izatez nolakoak geran jakiteko, idatzietara jo oi dugu:
Arrese'ren poesietan eurrez didorogu Jainkoaren aipamena. Aita
Salbatore Mitxelena'k eman zizkion azken orduan eliz-sakramentuak,
eta, giza-bizitza Jainkoaz ta gizarteaz aseari al giñoan
bukaera emanik, goirantza jo zuen «illak bakarrik entzuten duten
izkera maitagarrian» ama zanari adieraztera bere «koita guziyak».
Pello Otaño (1857-1910) bertsolariaren adiskide barrukoa
zan, onek eragin bait zion euskera ta olerkigintza maite izatera,
1887'garren urtetik ain zuzen ere. Urteak joan urteak etorri,
Buenos Aires'en egin zion ikertaldi bat; eta, 1952'an, Donostiako
uriak Pedro Mari'ri opatu zion goratzarre-omenaldian Arrese'k
irakurri zuen txerazko itzaldia.
Bizitz azkenerantza Donosti'n bizi izan zan luzaroan; 80 urte
zitularik alaz ere, Donostia utzi ta Tolosa'ra aldatu zitzaigun.
Ementxe il zan 1954 jorraillaren 7'an, 85 urteko.
EUSKALDUN OLERKARIA.—^Pixu aundiko olerkaria da neretzat
Arrese tolosarra, ezta sekula ere alabaiña bear bezelako
arduraz aren lana aztertua izan. Egia aitortzera ezkeroz, ba-ditugu
beste poeta batzuk ere orrelaxe erdi-azturik utziak, sakon
bezin zabal aztatu ta ikasteak merezi luketenak noski. Itz neur-