Euskal Literatura III

agertu den zer berezi ori, falta zaio». Eta ondoren: «Esandakoak
eztu beeratzen ez gutxiesten. Retorika jatorra du, goitarra, biotz
bero batek indartua. Eta euskera eder, sendo eta ugarian mintzatzen
da beti. Izkuntzaren aldetik badugu, beraz, zer ikasi Arrese'gan,
eta beste batetik ere bai. Bertso orietan dauzkagu bilduak
garai artako gogoeta, kezka, asmo eta burrukak, euskaltzale
gartsu batek ikusiak eta adieraziak» (Egan, 1957, 118 orr.).
Azkenez, aitor dezagun argi: poesi-zale zan Arrese umetatik,
amaren sabelean edoslu zuen griña indarrez. Erti-lanak egikeran
ez zuen musaengana jo bearrik, argi-billa nunbait; gogo
baitan zeraman naikoa kopla zoragarriak eiotzeko. Egia da, ikasiz
ere asko piztazi zuen bere irudimena. Liburu santuak irakurriz
geien bat. Osterantzean biotza zan beretzat iturri jori ta
apartsu. Iparragirre ta Arrese bi erri-igarle ditugu, beren garaikoen
naikari ta opa biziak kopla gartsuetan gorputz egiñik utzi
zizkigutenak.
(Ikus B. Larrakoetxea, Euskal Esnalea, 1926, 167 orr.; S. Onaindia,
MEOE, 288 orr., Olerkiak, Bilbao, 1956, itzaurrean eta Gure Bertsolanak,
Bilbao, 1964, 238 orr.; L. Villasante, HLV, 282 orr.; L. Mitxelena,
et¿¡gan», 1957, 117 orr.; G. Garriga, Bol. Amer. E. V., 1952, 188
orr.; Auñamendi, II, 115 orr.).
2.—JOSE MANUEL ETXEITA ETA LUZARRAGA
(1842-1915)
Adia samin au bota zigun bein Eusebio Erkiaga'k: «Euskal
idazle izan ez diran letradun edo burujantzi asko izan da Euskalerrian.
Esaterako, mixiolariak, eta baita autorrentzuleak bere.
Eskribauak eta, osagiiieak eta. Zenbat jazoera, zenbat egoera
latz nobelagarri ez ete ditue ikusi ta bizi izan, berbarako, mixiolari
euskaldun sail zabal eta edatsuetako gizasemeak? Zegaitik
ez ete deuskue aberastu gure elertia, irakurgai biribillak
Is