Euskal Literatura III

1. -FELIPE ARRESE TA BEITIA (1841-1909)
Gizaseme batzuk badira, urteen gurpillak millaka arantzonantz
egin arren, gogotik joaten ez zaizkigunak. Beren egipenak
luzarazten dute olakoen oroitzaren aria. Ta oietakoa dugu ezpairik
gabe Otxandio'ko Arrese oleskaria. L. Mitxelena'k onela:
«Ezaguna da gure artean Arrese ta Beitia... : zenbait bertso
beintzat, gutxi bederen, buruz dakizkigu geienok. Biotz sutsu
aren garra ezta oraindik illaundu» (Egan, 1957, 117 orr;).
GIZONA.—^Txit ezagunak dira aintziñatik Otxandio'ko untzak.
Araba ta Bizkai muga-mugan daukagu erri ospetsua, Anboto
ta Gorbea mendien begipean. Ementxe jaio zan Arrese 1841-
5-25'an. Andres ta Tomasa, bere gurasoak. Amairu urte egin
zitunean Gazteiz'era joan bear izan zuen, an Markos Ordozgoiti
maixuakin marrazkigintza (dibujoa) ikasten. Andik laster, maixuak,
mendean zitun ikasleai poztasun pixkat ematearren, jartzen
zizkien sariak, ia geienak, Felipe'k jasoten zitun; lagun batek
bein, ori zala-ta, otxandioarrari autsak aterateko asmua artu
zuen. Augatik edo, etxera biurtu zan Arrese eta arrez gero, bere
aita arotzaren ondoan eman zuen, olerkari ta santugin, bere bizitzaldi
guztia. Azkenengo karlatar gerrateko iru urte -1873-
7 6 - Donostia'n egiñak izan ezik, bere errian bizi izan zan beti.
Ogetamar urte zeuzkalarik Azkoaga (Aramaio) erritxoko alaba
Anjela Bengoa'rekin ezkondu zan, eta sei seme-alaba izan