SANCTAE SEDIS - Libr@rsi

5 72 Exhortatiodet animus ad aucupandos honores, ad rem familiarem augendam,ad captandam praesidio scientiae praedicationemunice et gloriam; negotium maximum idemque perarduum,sanctimoniae videlicet adeptionem, languentes, fastidiosi tractamus.Nam vix interdum apud nos colligimus et exploramusanimum; qui propterea paene silvescit, non secus acvinea pigri, de qua scriptum : Per agrum hominis pigri tramivi,et per vineam viri s tutti; et ecce totum repleverant ur~tuae, et operuerunt superficiem eius Spinae, et maceria lapidumdestructa erat (i). — Ingravescit res, crebrescentibus circumexemplis pravis, sacerdotali ipsi virtuti haud minime infestisiut opus sit vigilantius quotidie incedere ac vehementius obniti.Iam experiendo cognitum est, qui frequentem in se censuramet severam de cogitatis, de dictis, de factis peragat,eum plus valere animo, simul ad odium et fugam mali, simulad studium et ardorem boni. Neque minus experiendacompertum, quae incommoda et damna fere accidant declinantitribunal illud, ubi sedeat iudicans iustitia, stet rea etipsum accusans conscientia. In ipso frustra quidem desidereseam agendi circumspectionem, quae adeo in christianohomine probatur, de minoribus quoque noxis vitandis ; eamqueverecundiam animi, maxime sacerdotis propriam, ad omnemvel levissimam in Deum oifensam expavescentis. Quin immoindiligentia atque neglectus sui nonnunquam eo deterius procedit, ut ipsum negligant poenitentiae sacramentum : quonihil sane opportunius infirmitati humanae suppeditavit Christusinsigni miseratione. — Diffitendum certe non est, acerbequeest deplorandum, non ita raro contingere, ut qui aliosa peccando fulminea sacri eloquii vi deterrei, nihil tale metuatsibi culpisque obcallescat; qui alios hortatur et incitatut labes animi ne morentur debita religione detergere, idipse tam ignave faciat atque etiam diuturno mensium spatio-(i) Prov. XXIV, 3o, 3i.