Regine Normann i hundre år - Munin - Universitetet i Tromsø

Overblikksbilda held forfattaren fast ved gjennom heile teksten (kan hende
noko mindre mot slutten som fokuserer på Paulinas lagnad). Dei svingar med
som ein ”sound” medan ein følgjer dei enkelte romanfigurane og deira rørsler.
Av og til kan desse to perspektiva i romanen møtes direkte, av og til har dei
større fysisk avstand, utan at kontakten mellom dei blir broten. Om dei enkelte
tematiske områda i romanen kunne kallast steinar på ei rullesteinstrand ut mot
storhavet, så er desse overblikksbilda synet av heile stranda, når ein står eit
stykke frå, og ser ho ligge der i all sin prakt og – tidløshet. Det er som om desse
bilda får ein til å stille seg det evige spørsmålet på nytt og på nytt: Kva er det å
leve, og korleis greier vi det?
*
Ja de ungerne, de krydde frem med vaaren og roted og hujed allesteds. I
nyken kløv de efter fugl og ægg, på vaagen rumled de med baatene, nede
i fjæren grov og spelte de sig med skjæl og tangspræl og andet kryp og
kræk i dammer og pytter. Eller ogsaa var de oppe under fjeldhamrene
sammen med smaalam og killinger og kosed sig i de solvarme kroker
med dukkestas og kokerasie, så han mangen gang trodde de skulde svi af
hele været. Men skjende paa dem var han ikke kar for, latteren og
skraalet gjorde ham let om hjerte, og dessuden var vist ikke kvindfolkene
langt af veien, for de sad vel under en lun hammer de med, og solstegte
sig med de mindste barna, og da holdt de sikkert øie med yngelen sin
selv. – – –
(Normann, Regine (1905). Krabvaag, s. 107.)
Er dette kan hende ein roman som utforskar livsmot? Og er tekstens to sentrale
bilde, som speglar seg i kvarandre, eit bilde av livsmot som blir knekt og eit
bilde av livsmot som varer ved?
27