Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

92 OCCULTE VERHALEN
reputatie groeide in iedere stad en plaats waar hij optrad. Zijn
ambitie werd snel gerealiseerd; de beschermheren van de verschillende
muziekcentra, aan de gunsten van wie zijn talent
werd onderworpen, verklaarden hem al snel tot de violist van
deze tijd, en het publiek verkondigde luid dat hij niet werd geevenaard
door wie ook maar die ze ooit hadden gehoord. Deze
lofprijzingen zorgden ervoor dat zowel meester als leerling heel
snel hun verstand verloren.
Maar Parijs stond niet zo snel klaar met zo’n waardering.
Parijs vormt haar eigen reputaties, en zal geen enkele op geloof
aannemen. Ze hadden er bijna drie jaar gewoond en beklommen
nog steeds met moeite de calvarieberg voor artiesten, toen
er iets gebeurde waardoor er een einde kwam aan zelfs hun
meest bescheiden verwachtingen. Het eerste bezoek van
Niccolo Paganini werd plotseling aangekondigd, en bracht
Lutetia in een verwachtingsvolle beroering. De ongeëvenaarde
artiest kwam aan en heel Parijs lag onmiddellijk aan zijn voeten.
II
Het is een bekend feit dat een bijgeloof dat is ontstaan in de
donkere middeleeuwen, en bijna halverwege de 19de eeuw
nog bestaat, al die abnormale en ongewone talenten, zoals dat
van Paganini, toeschreef aan de werking van het ‘bovennatuurlijke’.
Iedere grote en verbazingwekkende artiest werd
in zijn tijd ervan beschuldigd zich in te laten met de duivel.
Een paar voorbeelden zijn voldoende om het geheugen van
de lezer op te frissen.
Tartini, de grote componist en violist uit de 17de eeuw, werd
uitgemaakt voor iemand die zijn beste inspiraties kreeg van de
Boze met wie hij, zo werd gezegd, een vaste band had. Deze
beschuldiging was natuurlijk toe te schrijven aan de bijna magische
indruk die hij op zijn gehoor maakte. Zijn geïnspireerde
spel op de viool zorgde ervoor dat hij in zijn geboorteland de
titel ‘meester van de volkeren’ kreeg. De Sonate du Diable, ook
‘Tartini’s Droom’ genoemd – zoals iedereen die deze heeft