Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

40 OCCULTE VERHALEN
een ogenblik aarzelde en plotseling stilhield. Ik had niet aan het
algemene gesprek deelgenomen, maar nauwelijks had de eerwaarde
spreker dit citaat uitgesproken of ik zag in die halo van
trillend licht, die ik nu bijna voortdurend boven de hoofden van
de mensen op het schip waarnam, de woorden van Fieldings
volgende stelling: ‘en scepsis maakt hem krankzinnig’.
Ik had over zogenaamde helderzienden gehoord en gelezen,
dat ze beweren vaak de gedachten van de mensen in de aura van
de aanwezigen afgedrukt te zien. Wat ‘aura’ voor anderen misschien
ook betekent, ik ondervond nu persoonlijk de betrouwbaarheid
van die bewering, en de ontdekking vervulde me met
afschuw! Ik – helderziend! Een nieuwe verschrikking werd aan
mijn leven toegevoegd; er ontwikkelde zich een onzinnige en
belachelijke gave die ik voor iedereen zou moeten verbergen, en
ik schaamde me alsof het een geval van melaatsheid betrof. Op
dat moment kende mijn haat tegen de Yamaboeshi en zelfs
tegen mijn eerbiedwaardige oude vriend, de bonze, geen grenzen.
De eerste had blijkbaar door zijn kunstgrepen tijdens mijn
bewusteloosheid een onbekende fysiologische drijfveer in mijn
hersenen geraakt en door die los te maken een gewoonlijk in de
menselijke constitutie verborgen vermogen wakker geroepen; en
de Japanse priester had de ellendeling bij mij in huis gebracht!
Maar mijn boosheid was even zinloos als mijn vervloekingen,
en mochten me niet baten. Bovendien bevonden we ons al in
Europese wateren en over enkele dagen zouden we Hamburg
bereiken. Dan zouden mijn twijfels en angsten worden weggenomen,
en ik zou tot mijn grote opluchting vaststellen dat,
hoewel helderziendheid wat betreft het lezen van iemands
gedachten in zijn bijzijn tot de mogelijkheden behoort, het
waarnemen van zulke voorvallen op een afstand, zoals waarover
ik had gedroomd, buiten de menselijke vermogens lag. Maar
ondanks al mijn redeneringen was mijn hart ziek van angst, en
vervuld van de somberste voorgevoelens. Ik voelde dat mijn
noodlot zich aan het voltrekken was. Ik leed ontzettend; elke
dag raakten mijn zenuwen en mijn geest meer en meer uitgeput.
De nacht voor we de haven binnenliepen had ik een droom.