Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

60 OCCULTE VERHALEN
geweest de juwelen opnieuw te laten zetten omdat hij ze zijn
bruid als huwelijksgeschenk wilde geven. Hij, Iwan, wilde
graag zijn eigen leven geven om zijn meester te doen herleven,
als hij zou weten dat zijn meester dood was. Men sloeg echter
geen acht op zijn woorden en hij werd beschuldigd van moord,
gearresteerd en in de gevangenis geworpen. En daar bleef hij,
want onder de Russische wet kan een misdadiger niet – dat kon
hij in elk geval toen niet – worden veroordeeld voor een misdaad,
hoe overtuigend de aanwijzingen ook zijn die tegen hem
pleiten, tenzij hij schuld bekent.
Na een week van vruchteloos zoeken hulde de familie zich in
diepe rouw, en omdat het oorspronkelijke testament zonder
codicil was gebleven, ging het hele bezit over in handen van de
neef. De oude leraar en zijn dochter droegen deze plotselinge
wisseling van het lot met echt Duitse onverstoorbaarheid en
maakten zich gereed te vertrekken. Met zijn citer weer onder de
ene arm stond de oude man op het punt zijn München aan de
andere mee te nemen, toen de neef hem tegenhield om zichzelf
in plaats van zijn overleden oom als echtgenoot voor de blonde
schone aan te bieden. De ruil werd geaccepteerd en zonder veel
omhaal werden de jongelui in de echt verbonden.
. . . . . . . .
Tien jaar gingen voorbij en we ontmoeten het gelukkige
gezin nogmaals begin 1859. De lieftallige München was dik
geworden en zag eruit als een volksvrouw. Vanaf de dag waarop
de oude man verdween werd Nicolaas knorrig en teruggetrokken
en velen verwonderden zich over zijn veranderde
karakter, want men zag hem nooit meer lachen. Hij scheen als
enige levensdoel te hebben om de moordenaar van zijn oom op
te sporen, of beter gezegd, om Iwan zijn schuld te laten bekennen.
Maar de man bleef volhouden dat hij onschuldig was.
Het jonge paar had één zoon gekregen en het was een vreemd
kind. Het was klein, gevoelig en altijd ziek, en zijn broze leven
scheen aan een zijden draad te hangen. Wanneer zijn gelaat
ontspannen was, leek hij zo treffend op zijn oom dat de familie-