Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

66 OCCULTE VERHALEN
‘In de naam van de grote meester, van hem aan wie alle macht
toebehoort, antwoord de waarheid en niets dan de waarheid.
Rusteloze geest, bent u door een ongeluk omgekomen, of door
een laaghartige moord?’
De lippen van het spook bewogen, maar het was de echo die
in hun plaats antwoordde met akelige kreten: ‘Vermoord!
Vermoord!! Ver-moord!!!’
‘Waar? Hoe? Door wie?’ vroeg de bezweerder.
De verschijning wees met een vinger naar Nicolaas, en zonder
zijn starende blik af te wenden of de arm omlaag te brengen,
bewoog hij zich langzaam naar achteren naar het meer. Bij
iedere schrede van het spook deed de jonge Izvertzoff, als door
een onweerstaanbare betovering gedwongen, een stap in zijn
richting, tot het fantoom het meer bereikte en het volgende
ogenblik over zijn oppervlakte gleed. Het was een angstaanjagend,
spookachtig schouwspel!
Toen hij tot op twee stappen van de rand van de waterige
afgrond was gekomen, ging er een hevige schok door het
lichaam van de schuldige. Hij wierp zich op de knieën en klemde
zich aan een van de rustieke banken vast met een wanhopige
greep, en wild voor zich uit starend slaakte hij een kreet die
door merg en been ging. Het fantoom bleef nu bewegingloos
op het water, kromde zijn uitgestrekte vinger, en wenkte hem
langzaam naderbij te komen. Ineengedoken met een ellendig
gevoel van angst gilde de ongelukkige man tot de grot ervan
weergalmde: ‘Ik was het niet. . . . Nee, ik heb je niet vermoord!’
Toen volgde een plons en nu lag de jongen in het donkere
water midden in het meer, worstelend voor zijn leven, terwijl
dezelfde bewegingloze, strenge verschijning boven hem zweefde.
‘Vader! Vader! Red me. Ik verdrink!’ riep een jammerend
stemmetje te midden van het geschreeuw van de spottende
echo’s.
‘Mijn jongen!’ gilde Nicolaas met de stem van een maniak en
sprong overeind. ‘Mijn jongen! Red hem! O, red hem! Ja, ik
beken. Ik ben de moordenaar. Ik doodde hem!’
Een tweede plons en het fantoom verdween. Met een kreet