Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 89
de kerk te volgen, en spotte met monniken en de biechtstoel,
en het orgel zo afschuwelijk vond.
Franz betreurde oprecht de dood van zijn moeder. Hij was
zich niet ervan bewust dat hij indirect de oorzaak ervan was, en
voelde geen berouw; hij verkocht de bescheiden hoeveelheid
huishoudelijke goederen en bezittingen; en omdat hij weinig
geld had en zorgeloos was, besloot hij een paar jaar te voet te
reizen voordat hij zich ergens zou vestigen om een bepaald
beroep uit te oefenen.
Een vaag verlangen om de grote steden van Europa te zien en
zijn geluk te beproeven in Frankrijk lag ten grondslag aan zijn
reisplannen, maar zijn leefgewoonten als bohemien waren te
sterk om plotseling op te geven. Hij belegde zijn kleine kapitaal
bij een bankier als appeltje voor de dorst, en begon zijn voetreis
door Duitsland en Oostenrijk. Onderweg betaalde hij met zijn
vioolspel voor zijn logies en maaltijden in de herbergen en
boerderijen, en hij bracht zijn dagen door in groene velden en
statige stille wouden, alleen met de natuur, en daarbij droomde
hij zoals altijd met open ogen. Tijdens de drie maanden van
zijn aangename reizen her en der daalde hij geen moment af
van de Parnassus; maar zoals een alchemist lood omzet in
goud, zo transformeerde hij alles onderweg in een lied van
Hesiodus of Anacreon. Elke avond als hij voor zijn avondmaaltijd
en zijn overnachting viool speelde op een grasveld of
in de zaal van een rustieke herberg, werd het hele tafereel door
zijn verbeeldingskracht voor hem veranderd. Boerenjongens en
dorpsmeisjes werden omgevormd tot Arcadische herders en
nimfen. De met zand bedekte vloer was nu een groen grasveld;
de onhandige paren die met de wilde gratie van getemde beren
ronddraaiden op de driekwartsmaat werden priesters en priesteressen
van Terpsichore; de lijvige dochters met appelwangen
en blauwe ogen van het Duitse platteland werden de Hesperiden
die cirkelden rond bomen met gouden appels. Maar ook
de melodieën van de Arcadische halfgoden, die hun syrinxen
bespeelden en alleen voor zijn eigen betoverde oren hoorbaar
waren, verdwenen niet bij het aanbreken van de dag. Want