Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

24 OCCULTE VERHALEN
wonderlijke, vreemde ervaring had, alsof ik aan het zwemmen
was zonder enige inspanning mijnerzijds en in volslagen duisternis.
De eerste gedachte die bij me opkwam, was die van een
lange ondergrondse stroom van water, aarde en verstikkende
lucht, hoewel ik met mijn lichaam de aanwezigheid of de aanraking
van geen van deze waarnam of voelde. Ik probeerde
enkele woorden te spreken, mijn laatstgesproken zin te herhalen,
‘Ik wens maar één ding, de reden of redenen te leren kennen,
waarom mijn zuster zo plotseling is opgehouden me te
schrijven’, maar de enige woorden van deze tweeëntwintig die
ik hoorde, waren de drie ‘te leren kennen’; en in plaats van uit
mijn eigen strottenhoofd voort te komen, kwamen deze bij mij
terug met de klank van mijn eigen stem, maar geheel van buitenaf;
dichtbij, maar niet in mij. Kortom, ze werden door mijn
stem maar niet met mijn lippen gesproken.
Nog een snelle, onvrijwillige beweging, nog een duik in de
Egyptische duisternis van een (mij) onbekend element, en ik
zag mezelf staan – werkelijk staan – naar het scheen onder de
grond. Ik was aan alle kanten, boven en onder, rechts en links,
door compacte en dikke aardlagen omgeven, en bevond mij in
de aarde, en toch drukte ze niet op me; ze scheen volkomen
onstoffelijk en doorschijnend voor mijn zintuigen. Ik besefte
geen ogenblik de volslagen onzinnigheid, nee, de onmogelijkheid
van dit kennelijke feit! Nog een seconde, een kort ogenblik,
en ik ontwaarde – o, onbeschrijflijke verschrikking, als ik
er nu aan denk; want, hoewel ik de feiten en gebeurtenissen
duidelijker dan ooit tevoren waarnam, en me bewust werd van
wat ik toen zag, schenen ze me op geen enkele manier te
raken. Ja – aan mijn voeten ontwaarde ik een lijkkist. Het was
een eenvoudige, onversierde, grenenhouten doodkist, de laatste
rustplaats van een pauper. En daarin zag ik duidelijk,
ondanks het gesloten deksel, een afschuwelijk grijnzende
schedel, het verminkte en op vele plaatsen gebroken geraamte
van een man, alsof het uit een verborgen kamer van de vroegere
inquisitie afkomstig was, waar het martelingen had
ondergaan. ‘Wie kan het zijn?’ dacht ik.