Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

220 OCCULTE VERHALEN
van de maand bracht hij de hele dag in afzondering door. Laten
we in gedachten met hem meegaan op een van die maandelijkse
retraites en luisteren met zijn toestemming.
II
De kamer is een gewone hindoekamer. Harde chunam vloer, het
bed opgerold in de hoek, aan de muur een of twee metalen plaketten
met email ingelegd waarop verschillende goden en helden
staan afgebeeld. Hij gaat naar binnen en loopt naar de muur
voor een van de plaketten – Krish∆a. De vreemde blik in zijn
ogen wordt dieper, sterker, en er schijnt een lichtstraal uit te
schieten naar het voorwerp aan de muur. Zijn lippen bewegen.
‘Åtmånam åtmanå . . .’, schijnt hij te zeggen; de rest wordt zo
zacht gemompeld dat we het niet kunnen verstaan. De woorden
zijn in zijn eigen dialect, maar in het denken van de toehoorder
vertalen ze zichzelf. Hij zegt:
‘Dit gewicht op mijn hart komt niet van dit leven. Ik heb geen
verdriet gekend, geen voorwerp verloren waarvan ik hield. Mijn
ambities zijn vervuld; het heden is schitterend, de toekomst vertoont
geen schaduwen. Wanneer, o Krish∆a, zal ik weten wat ik
nu nog niet weet, en wat ik verlang te weten? Zelfs nu al komt
er ongemerkt een straaltje hoop mijn ziel binnen.’
Op het moment dat hij de laatste woorden uitsprak, kwam er
een rinkelend geluid van de metalen plaket en Råma keek er
standvastig naar. De plaket trilde, en een subtiele geur verspreidde
zich eruit over de hele kamer. De lucht scheen langzaam
te trillen, en te golven, en er scheen zich op de grond een
oogverblindende gedaante van een jongeman te vormen, terwijl
de trilling zich in de vorm scheen te concentreren, en de geur
veranderde in licht. Råma keek met een vaste blik naar dit wezen
dat daar rechtop en schrikaanjagend stond, maar toch kalm en
sterk met een vrede overal rondom zich. Het was de kalmte en
kracht ervan die schrik aanjoeg. Terwijl Råma keek, sprak hij:
‘Ben je de Upanishad vergeten, ‘De twee vogels die in één
boom zitten; de ene eet de vruchten ervan en de ander kijkt toe’?’
‘Nee’, zei Råma, ‘Ik ben ze niet vergeten. Ze zijn het per-