Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

120 OCCULTE VERHALEN
linnen wanden buigen door onder het gewicht van wapens. In
het midden ervan staat op een verhoging een met huiden
bedekte zetel en daarop zit een stoere, er woest uitziende krijger.
Hij laat krijgsgevangenen die een voor een aan hem worden
voorgeleid, de revue passeren. En er wordt over hen
beschikt naar de willekeur van de harteloze despoot.
Een nieuwe gevangene staat nu voor hem en spreekt hem
ernstig en hartstochtelijk toe. Terwijl hij haar aanhoort, laat
zijn mannelijke, maar woeste en wrede gelaat een onderdrukte
hartstocht zien, terwijl hij woedend zijn bloeddoorlopen ogen
laat rollen. En als hij zich met felle blik vooroverbuigt, rechtvaardigt
zijn hele uiterlijk – zijn verwarde haren die over de
gefronste wenkbrauwen hangen, zijn zwaargebouwde lichaam
met de sterke pezen, en de twee grote handen die rusten op het
schild op zijn rechterknie – de opmerking die een grijzende soldaat
nauwelijks hoorbaar tot zijn buurman fluistert:
‘De heilige profetes zal weinig genade van Clovis ontvangen!’
De gevangene die tussen twee Bourgondische krijgers staat,
kijkt de ex-vorst van de Saliërs, nu koning van alle Franken, aan.
Zij is een oude vrouw met zilverwit haar, dat los over haar benige
schouders hangt. Ondanks haar hoge leeftijd staat ze rechtop
en haar bezielde donkere ogen kijken trots en zonder angst in
het wrede gezicht van de onbetrouwbare zoon van Gilderik.
‘Ja, koning,’ zegt ze met luide schallende stem, ‘ja, u bent nu
groot en machtig, maar uw dagen zijn geteld, en u zult nog
maar drie zomers heersen. Als een verdorven mens werd u
geboren . . . trouweloos bent u tegenover uw vrienden en
bondgenoten, meer dan één heeft u beroofd van zijn rechtmatige
troon. Moordenaar van uw naaste familie, u die naast
het mes en de speer tijdens de openlijke oorlogvoering, dolk en
vergif gebruikte en verraad pleegde, pas op hoe u de dienares
van Nerthus 1 behandelt!’
‘Ha, ha, ha! oude heks uit de hel!’ grinnikt de koning met een
1 ‘De Voedende’ (Tacitus, De Germania, 40) – de Aarde, een moedergodin,
de meest weldoende godheid van de oude Germanen.