Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN ONOPGELOST MYSTERIE 143
gecomponeerd, De Lassa?’ Hij keek haar een moment afwezig
aan, en antwoordde toen: ‘Ik? O, nee! Dat is slechts een herinnering,
madame.’ ‘Weet u, wie het componeerde, De Lassa?’
vroeg daarop een van de aanwezigen, een kenner. ‘Ik geloof dat
het oorspronkelijk werd geschreven door Ptolemaeus Auletes,
de vader van Cleopatra’, zei De Lassa op zijn gelijkmoedige nadenkende
manier, ‘maar niet in zijn huidige vorm. Voor zover ik
weet is het twee keer herschreven, maar de melodie is in wezen
dezelfde.’ ‘Van wie kreeg u het, De Lassa, als ik vragen mag?’
bleef de heer aandringen. ‘Ja, zeker wel! De laatste keer hoorde
ik het spelen door Sebastian Bach; maar dat was Palestrina’s – de
huidige – versie. Ik geloof dat ik de voorkeur geef aan de versie
van Guido van Arezzo – die is ruwer, maar heeft meer kracht. Ik
ontving de melodie van Guido zelf.’ ‘U – van Guido!’ riep de
verbaasde heer uit. ‘Ja, mijnheer’, antwoorde De Lassa, terwijl
hij van de piano opstond met zijn gebruikelijke nonchalante
manier van doen. ‘Mon Dieu!’ riep de kenner uit, terwijl hij zijn
hand naar zijn hoofd bracht op de manier van Twemlow, ‘Mon
Dieu! dat was in het jaar 1022.’ ‘Iets later – juli 1031, als ik het
me goed herinner’, verbeterde De Lassa hoffelijk.
Op dit ogenblik boog de lange bediende voor Delessert en
bood hem het dienblad met het kaartje aan. Delessert nam het
op en las: ‘On vous accorde trente-cinq secondes, M. Flabry, tout
au plus!’ (Er worden u hooguit vijfendertig seconden toegestaan,
Flabry!) Delessert volgde; de bediende opende de deur
van een andere kamer en boog opnieuw en gaf Delessert een
teken om binnen te gaan. ‘Vraag niets’, zei hij kortaf. ‘Sidi is
stom.’ Delessert trad de kamer binnen en de deur werd achter
hem gesloten. Het was een kleine kamer, doordrongen van een
sterke geur van wierook; de muren waren geheel bedekt met
rode wandkleden, die de ramen verborgen, en de vloer was van
dik karpet voorzien. Tegenover de deur, aan het andere einde
van de kamer nabij het plafond, was de wijzerplaat van een grote
klok, en daaronder stonden twee kleine tafels, elk verlicht
door grote waskaarsen; op de ene tafel stond een apparaat dat
sterk leek op een gewoon telegraaftoestel, op de andere een