Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

38 OCCULTE VERHALEN
probeerde hem te wurgen. Pas toen merkte ik, zelf een schaduw,
dat ik slechts een andere schaduw vastgreep!
Mijn luide kreten en verwensingen hadden het hele schip
gewekt. Ze werden aan een nachtmerrie toegeschreven. Ik deed
geen poging iemand in vertrouwen te nemen, maar vanaf die
dag werd mijn leven een reeks geestelijke kwellingen. Ik kon
nauwelijks mijn ogen sluiten zonder getuige te zijn van een of
andere vreselijke daad, een toneel van ellende, dood of misdaad,
hetzij uit het verleden, het heden, of zelfs in de toekomst, zoals
ik later vaststelde. Het was alsof een kwelduivel de taak op zich
had genomen me al het beestachtige, kwaadaardige en hopeloze
in deze wereld van ellende te laten zien. Geen enkel stralend
visioen van schoonheid of deugdzaamheid wierp ooit ook
maar een enkele straal licht op deze beelden van ontzetting en
ellende, waarvan ik kennelijk getuige moest zijn. Somber aanschouwde
ik tonelen van verdorvenheid, moord, verraad en
wellust, en ik kwam oog in oog te staan met de meest verachtelijke
gevolgen van menselijke hartstochten, de verschrikkelijkste
uitkomsten van zijn materiële aardse begeerten.
Had de bonze werkelijk de akelige gevolgen voorzien, toen
hij over de Dai-Dzins sprak, voor wie er in mij ‘een toegang’,
‘een open deur’ was gebleven? Onzin! Er moest een fysiologische,
abnormale verandering in mij zijn gekomen. Als ik
eenmaal in Neurenberg ben aangekomen en zekerheid heb
gekregen hoe verkeerd de richting was die mijn angsten waren
uitgegaan – ik durfde niet te hopen dat er in het geheel geen
ongeluk had plaatsgehad – zullen deze zinloze visioenen even
snel verdwijnen als ze zijn gekomen. Het feit zelf dat mijn fantasie
steeds dezelfde richting volgt, die van beelden van ellende,
van menselijke hartstochten in hun ergste stoffelijke vormen, is
voor mij een bewijs van hun onwerkelijkheid.
‘Als de mens, zoals u zegt, slechts uit één substantie bestaat,
stof, het voorwerp van onze fysieke zintuigen, en als de verschillende
manieren van waarnemen slechts het resultaat zijn
van de organisatie van de hersenen, dan moeten we natuurlijk
slechts tot het materiële, het aardse, worden aangetrokken.’ Ik