Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

232 OCCULTE VERHALEN
gelijkmatige trilling eroverheen gleed, totdat ze ten slotte op
een rollende wolkenmassa leek. Dit veranderde algauw in een
grijze oppervlakte als het doek van een schilder, stil als de zuivere
lucht en schijnbaar transparant. Het zond licht uit maar
weerkaatste dat niet.
‘Denk aan uw vraag, aan uw twijfels, en aan de jonge leerlingen,
die ze opriepen; denk niet aan Abad, want hij is maar een
naam’, fluisterde mijn gids.
Terwijl ik nadacht over mijn vraag, verscheen er een wolk op
het vlak voor me; ze bewoog, en er kwamen vormen uit tevoorschijn,
die eerst vaag waren. Ze veranderden snel in menselijke
gedaanten. Ze waren de levende beelden van mijn studievrienden.
Ze spraken met elkaar, en ook ik was daar, maar minder
duidelijk dan zij. Maar in plaats van zich in een atmosfeer te
bevinden, waren ze omringd door ether, en etherstromen – die
volgens mij vol atoomlichaampjes in een staat van voortdurende
verandering waren – liepen van het ene atoom naar het andere.
Nadat mijn blik hieraan was gewend, gaf de oude man me
de wenk om naar een van de leerlingen in het bijzonder te
kijken. Van hem ging de met atomen geladen etherstroom, die
op sommige plaatsen heel donker en op andere plaatsen rood
was, niet altijd naar zijn vrienden, maar scheen ergens anders te
worden geabsorbeerd. En toen, nadat ik dit in me had opgenomen,
verdwenen de andere leerlingen geleidelijk uit de
ruimte, en hun plaats werd ingenomen door enkele verscheurende
dieren die rond de overgebleven leerling slopen, hoewel
het scheen dat ze zich nog op grote afstand van hem bevonden.
En toen zag ik dat de stroom atomen die van hem uitging door
die vreselijke dieren werd opgenomen, terwijl op hetzelfde
moment als het ware een masker van zijn gelaat viel, zodat ik
zijn werkelijke, wrede, moordzuchtige aard kon zien.
‘In het geheim doodde hij onderweg een man. In zijn hart is
hij een moordenaar’, zei mijn gids. ‘Dit is de waarheid die Abad
bedoelde. Deze atomen gaan elk ogenblik van ieder van ons uit.
Ze zoeken een centrum dat met hun wezen overeenstemt, een
centrum dat gelijk is aan het karakter van degene die ze voort-