Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 105
onverwachte klap op de grond was terechtgekomen dat de kist
openging en de viool eruit viel en voor de voeten van Franz rolde.
En de snaren streken langs de koperen rand van de haard en
maakten een aanhoudend droevig en klagend geluid zoals het
zuchten van een rusteloze ziel; het scheen de hele kamer te
vullen en weerklonk in het hoofd en zelfs in het hart van de jongeman.
Het effect van die gebroken vioolsnaar was magisch.
‘Samuel!’ riep Stenio, en zijn ogen puilden uit hun kassen, en
een onbekend gevoel van angst maakte zich geheel van hem
meester. ‘Samuel! wat is er gebeurd? Mijn goede, mijn beste
oude meester!’ riep hij uit, en haastte zich naar de kleine kamer
van de leraar, en gooide de deur met kracht open. Niemand gaf
antwoord, daarbinnen was het volkomen stil.
Aarzelend deed hij een stap terug, bang bij het geluid van zijn
eigen stem die zo veranderd en schor klonk – zo kwam het hem
op dat moment voor. Er kwam geen antwoord op zijn roepen.
Er volgde niets dan een doodse stilte . . . de stilte die in het rijk
van de geluiden gewoonlijk duidt op de dood. In aanwezigheid
van een lijk, zoals in de lugubere stilte van een graf, krijgt die
stilte een geheimzinnige macht, en jaagt de gevoelige ziel een
vreselijke angst aan. De kleine kamer was donker, en Franz
haastte zich de luiken te openen.
. . . . . . . .
Samuel lag op zijn bed, koud, stijf en levenloos. Bij het zien
van het lijk van hem die hem zo had liefgehad en voor hem
meer dan een vader was geweest, ervoer Franz een vreselijke
afkeer, een verschrikkelijke schok. Maar de ambitie van de fanatieke
artiest won het van de wanhoop van de man, en smoorde
de gevoelens van de laatste in een paar seconden.
Een briefje met zijn eigen naam lag op een opvallende plaats
op de tafel vlakbij het lijk. Met bevende hand scheurde de violist
de envelop open en las het volgende:
Mijn geliefde zoon, Franz,
Wanneer je dit leest, zal ik het grootste offer hebben gebracht dat je