Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN MERKWAARDIG VERHAAL 191
de witte toren werd bespeeld, schaarden de lucht- en watergeesten
zich gehoorzaam er rondom.
Maar dit alles veranderde; ongemerkt groeide het ongeloof en
het onderhouden van de vuren werd slechts een vormendienst.
Men vertrouwde op jou en op de oude man. Maar op deze
noodlottige dag hielden ijdele dromen je tot één uur na de voor
jou bepaalde tijd gevangen. Dit werd je door mijn bijzondere
gunst getoond, hoewel het nu in het verleden ligt. Je kwam,
maar te laat. De oude man moest toen wachten, en was toch
bang je alleen te laten, want met een vooruitziende blik zag hij
de duistere vinger van het noodlot. Hij ging de trap af en aan de
voet ervan viel hij neer en stierf. Je nieuwsgierigheid bracht je
ertoe op dat noodlottige moment naar gindse toren te kijken,
hoewel je de voorspelling kende en erin geloofde. Op dat
moment werd alles beslist – en, arme jongen, je kon de ijzeren
hand van het lot niet tegenhouden.
Het vuur is uit. Je keerde terug naar de lagere verdiepingen;
aan de voet van de trap zag je hoe men de oude man wegdroeg
en . . .’
Op dat moment zag ik de schaduwachtige, golvende vorm
van de toren; het gebouw was verdwenen, de put was naast me
en ik was weer in het veld. O!