Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE ECHOGROT 59
Op de rand van het eerste bevindt zich een kleine verhoging
waarop verschillende bemoste, rustieke banken staan opgesteld,
en op deze plaats zijn de opzienbarende echo’s, die de grot haar
naam gaven, hoorbaar in al hun spookachtigheid. Een gefluisterd
woord, zelfs een zucht, wordt door talloze spottende stemmen
opgevangen, en in plaats van, zoals bij fatsoenlijke echo’s,
in volume te verminderen, wordt het geluid bij elke herhaling
sterker en sterker, tot het zich ten slotte voortplant als de weerkaatsing
van een pistoolschot en met een klaaglijk gejammer in
de gang verdwijnt.
Op die dag maakte Izvertzoff bekend dat hij van plan was op
zijn trouwdag, die hij had vastgesteld op een datum kort daarna,
in deze grot een danspartij te organiseren. De volgende
ochtend, toen hij zich voor de rijtoer gereedmaakte, zag zijn
familie hem – alleen vergezeld van zijn Siberische bediende – de
grot binnengaan. Een half uur later keerde Iwan in huis terug
om een snuifdoos te halen die zijn meester in zijn kamer had
vergeten, en ging daarmee weer naar de grot. Een uur later
werd het hele huis door zijn luide kreten opgeschrikt. Bleek en
druipnat rende Iwan als een gek het huis binnen en verklaarde
dat Izvertzoff nergens in de grot was te vinden. Hij dacht dat hij
in het meer was gevallen, had in het eerste bassin naar hem
gedoken, en was zelf bijna verdronken.
De hele dag werden vergeefse pogingen ondernomen het lijk
te vinden. Het huis was vol politie en Nicolaas, de neef, huilde
nog wanhopiger dan de anderen toen hij bij zijn terugkeer het
droevige nieuws hoorde.
Een dreigende verdenking viel op Iwan, de Siberiër. Hij was
de avond tevoren door zijn meester geslagen en men had hem
wraak horen zweren. Hij was de enige die hem naar de grot
had vergezeld, en toen men zijn kamer doorzocht, vond men
onder Iwans bed een doos vol kostbare familiejuwelen die
altijd zorgvuldig in het appartement van Izvertzoff bewaard
was geweest. Vergeefs riep de knecht God als getuige aan, dat
zijn meester zelf hem de doos in bewaring had gegeven kort
voor ze zich naar de grot begaven, en dat zijn bedoeling was