Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE LEER VAN DE PERZEN 233
bracht. We nemen van onze vrienden datgene op wat aan ons
gelijk is. Op die manier reïncarneert de mens in de lagere rijken.
Hij is de heer van de natuur, de sleutel, het brandpunt, de
hoogste ‘concentrator’ in de werkplaats van de natuur. En de
atomen die aldus door hem worden gedoemd naar de dieren te
gaan, zullen in een toekomstig leven tot hem terugkeren, tot
zijn schade en leed. Maar als onsterfelijk mens kan hij niet vallen.
Wat valt, is het lagere, het persoonlijke, het atomaire. Hij is
de broeder en leraar van al wat beneden hem is. Zie toe dat u
niet door in het goede te falen de hele natuur hindert en haar
vooruitgang tegenhoudt.’
Toen vervaagde het afschuwelijke tafereel en een heilig man,
van wie de naam in gouden letters in de lucht als ‘Abad’ stond
geschreven, nam zijn plaats in. Van hem vloeide de stroom atomen,
vervuld van zijn deugd, zijn hoop, zijn aspiraties en de
indruk van zijn kennis en macht, naar andere wijzen, naar zijn
discipelen, naar de goeden in elk land. Ze vielen zelfs op de
onrechtvaardigen en de gewelddadigen, en dan ontstonden er –
waar die stroom vloeide – gedachten van deugd, vrede en harmonie.
Het beeld vervaagde, het wolkenscherm trilde en rolde
weg. We waren weer in de eenzame grot. Zachte voetstappen
weerklonken langs de muren en zachte fluisteringen als van
vrede en hoop trilden door de lucht.