Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

158 OCCULTE VERHALEN
losgemaakt waarover hij geen controle had. Boos in het rond
draaiend, gaf het meisje hem een klap die hem zou hebben
gedood als hij deze niet had ontweken door opzij te springen,
waardoor hij slechts een ernstige schram op zijn rechterarm
opliep. De arme man was door paniek bevangen; hij klom voor
een man van zijn lijvige omvang bijzonder behendig op de
muur boven haar, ging er schrijlings op zitten, verzamelde de
rest van zijn wilskracht, en maakte een reeks handbewegingen
in haar richting. Bij de tweede liet het meisje het wapen vallen
en bleef roerloos.
‘Wat ga je doen?’ schreeuwde de mesmerist schor in het
Frans, en zat als een monsterlijke nachtkabouter op de muur.
‘Geef antwoord, ik beveel het je!’
‘Ik deed . . . slechts wat zij . . . die ik moest gehoorzamen
. . . mij opdroeg om te doen,’ antwoordde het meisje tot mijn
verbazing in het Frans.
‘Wat heeft de oude heks je opgedragen?’ vroeg hij oneerbiedig.
‘Hen te vinden . . . de moordenaars . . . en hen te doden.
Ik deed het . . . en ze zijn niet meer. Gewroken! Gewroken! Ze
zijn . . .’
Een uitroep van triomf, een luide schreeuw van helse vreugde,
klonk luid in de lucht, en maakte de honden van de omringende
dorpen wakker, en als antwoord begon er op dat
moment een gehuil van blaffende honden als een onophoudelijke
echo van de kreet van Gospoja:
‘Ik ben gewroken! Ik voel het; ik weet het. Mijn hart vertelt
me dat de vijanden niet meer zijn.’ Ze viel hijgend op de grond,
en sleepte in haar val het meisje mee, dat zich naar beneden liet
meetrekken alsof ze een zak wol was.
‘Ik hoop dat mijn proefpersoon vannacht niet méér kwaad
heeft gedaan. Ze is een gevaarlijk en ook een heel verbazingwekkend
subject,’ zei de Fransman.
We gingen uiteen. Drie dagen daarna was ik in T——, en
toen ik in de eetzaal van een restaurant zat en wachtte op mijn
lunch, pakte ik toevallig een krant op en de eerste regels luidden
als volgt: