Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

112 OCCULTE VERHALEN
gevoel van afschuw als hij eerder had gevoeld, en Franz wierp
de strijkstok weg. Hij had de bekende lach herkend, en wilde
die niet meer horen. Hij kleedde zich aan, sloot de duivelse
viool zorgvuldig in haar kist en nam haar mee naar de eetzaal,
vastbesloten om rustig te wachten op het uur van beproeving.
VI
Het vreselijke uur van de strijd was gekomen, en Stenio was
op zijn post – kalm, resoluut, bijna glimlachend.
Het theater was stampvol en er was zelfs geen staanplaats te
krijgen voor wat voor geld of gunsten ook. Het bericht over de
ongewone uitdaging was tot in iedere uithoek doorgedrongen
die door de post kon worden bereikt, en goud stroomde overvloedig
in de onpeilbaar diepe zakken van Paganini, in een mate
die zelfs zijn onverzadigbare en corrupte ziel tevredenstelde.
Het was zo geregeld dat Paganini zou beginnen. Toen hij op
het toneel verscheen schudden de dikke muren van het theater
op hun fundamenten door het applaus waarmee hij werd begroet.
Hij begon en voltooide zijn beroemde compositie ‘De
Heksen’ onder een storm van toejuichingen. De kreten van het
enthousiasme van het publiek duurden zo lang dat Franz begon
te denken dat zijn beurt nooit zou komen. Toen Paganini na
een daverend applaus van een uitzinnig publiek ten slotte werd
toegestaan zich achter de coulissen terug te trekken, viel zijn
oog op Stenio die zijn viool stemde, en hij verbaasde zich over
de serene kalmte, de zelfverzekerde houding van de onbekende
Duitse artiest.
Toen Franz voor het voetlicht verscheen, werd hij ontvangen
met een ijzige koelte. Maar hij liet zich daardoor niet van de
wijs brengen. Hij zag erg bleek, maar met zijn dunne witte lippen
glimlachte hij minachtend als reactie op de stille ontvangst.
Hij was zeker van zijn triomf.
Bij de eerste klanken van de prelude van ‘De Heksen’ ging er
een golf van verbazing door het publiek. Het was de aanslag van
Paganini, en . . . er was iets meer. Sommigen – en ze waren in de