Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN BEHEKST LEVEN 47
toenemende lijden had mijn bewustzijn – nu mijn synoniem
voor ‘ik’ – nog altijd de kracht zich te verzetten tegen bepaalde
theologische aanspraken, al haar stellingen te loochenen, alle
behalve ZICHZELF. Nee, ik ontkende de onafhankelijke aard van
het bewustzijn niet langer, ik wist nu dat het zo was. Maar is het
bovendien eeuwig? O, u onbegrijpelijke en vreselijke werkelijkheid!
Maar als u eeuwig bent, wie bent u dan? – want er is geen
godheid, geen god. Waar komt u vandaan en wanneer verscheen
u voor het eerst als u geen deel bent van het koude
lichaam dat daar ligt? En waarheen brengt u mij, die uzelf
bent; zal ons denken en fantaseren ergens eindigen? Wat is
uw werkelijke naam, u onpeilbare WERKELIJKHEID en ondoorgrondelijke
MYSTERIE! O, ik zou u willen vernietigen . . .
‘Zielenvisie!’ – wie spreekt van een ziel en van wie is deze stem?
Zij zegt dat ik nu zelf ten slotte inzie dat de mens een ziel heeft.
Dat ontken ik. Mijn ziel, mijn levende ziel, of levensgeest, is
met mijn lichaam, met de grijze hersenstof, gestorven. Dat
mijn ‘ik’, dit bewustzijn, eeuwig zou zijn is voor mij nog niet
bewezen. Reïncarnatie waarin de bonze mij zo graag wilde
doen geloven, is misschien een waarheid. Waarom niet? Komt
de bloem niet jaar na jaar uit dezelfde wortel voort? Vandaar
dat als dit ‘ik’ eenmaal is gescheiden van zijn brein, het zijn
evenwicht verliest en zo’n menigte visioenen oproept . . .
alvorens te reïncarneren.
Ik stond weer tegenover de onverbiddelijke, noodlottige
klok. En terwijl ik haar wijzer gadesloeg, hoorde ik de stem van
de bonze die uit de diepten van haar witte vlak voortkwam en
zei: ‘In dat geval, vrees ik, zou u alleen maar de tempeldeur moeten
openen en sluiten, telkens en telkens weer, gedurende een periode
die, hoe kort ook, u een eeuwigheid zou toeschijnen.’
De klok was verdwenen, duisternis maakte plaats voor licht,
de stem van mijn oude vriend ging verloren in een menigte
stemmen boven mij op het dek en ik ontwaakte in mijn hut, nat
van het koude zweet en uitgeput van die verschrikking.