Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

HET MAGISCHE SCHERM VAN DE TIJD 201
bedwang. Nu begonnen zich op het oppervlak in de lucht beelden
te vormen. Ik zag de stad, de mensen, kleurrijk en levendig;
en een gedempt geroezemoes leek uit de hemel omlaag te zweven,
alsof de mensen daarboven leefden. Het tafereel vervaagde
en zweefde weg en werd gevolgd door de gedachten en verlangens
van hen die beneden mij woonden. Er was daar geen
bedrijvigheid, maar er waren alleen lieflijke door gedachten gevormde
beelden; levende regenbogen; schitterende edelstenen,
doorschijnende kristallen – totdat algauw een duistere, kronkelende
lijn door het verblindende schouwspel kroop, met hier en
daar zwarte vlekken en lijntjes. Toen hoorde ik de aangename,
doordringende stem van mijn monnik:
‘Het scherm van de tijd blijft zich ontrollen: eerzucht, begeerte,
jaloezie en ijdelheid ontsieren het. Alles zal snel vervagen.
Kijk!’
En terwijl ik toekeek rolden op het scherm boven mij eeuwen
voorbij. De schoonheid ervan verdween. Er werd mij slechts een
donkere achtergrond geboden, waartegen in onaangename en
duistere lijnen de omstandigheden werden geschetst die met
twist en hebzucht samengaan. Hier en daar waren vage, lichtende
plekken en lijnen zichtbaar; de goede daden en gedachten
van hen die nog een op het geestelijke gerichte instelling hadden.
Toen kwam de vraag in me op: ‘Wat is dit scherm?’
‘De volgende keer dat je op aarde wordt geboren, zal het het
astrale licht worden genoemd’, zei de stem van mijn monnik.
Op dat moment vulde een machtig geluid als van marcherende
troepen de ruimte. Het ijle scherm leek te trillen, zijn substantie,
als het al substantieel was, werd samengeperst, alsof een
naderende kracht erop inwerkte; zijn beweging werd wanordelijk
en daarop straalden de sterren opnieuw aan de hemel en in
de geest zweefde ik boven de berg waar de edelsteen had gelegen.
Er waren geen wezens in de buurt, maar uit de verre ruimten
klonk een stem die zei:
‘Luister naar de opmars van de toekomst.’