Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

Het lichtgevende schild
WWE WAREN EEN KLEINE selecte groep zorgeloze reizigers. Een
week tevoren waren we uit Griekenland in Constantinopel aangekomen
en hadden vanaf dat moment dagelijks veertien uur
besteed om zwoegend de steile hoogten van Pera op en af te
gaan, bazaars te bezoeken, de torenspitsen van minaretten te
beklimmen en ons een weg te banen door horden hongerige
honden, die traditioneel heer en meester zijn in de straten van
Stamboul. Het nomadenleven is aanstekelijk, zegt men, en
geen beschaving is sterk genoeg om de charme van onbeperkte
vrijheid teniet te doen wanneer die eenmaal is genoten. De
zigeuner kan niet uit zijn tent worden gelokt, en zelfs de
gewone zwerver vindt in zijn ongerieflijke en wisselvallige
bestaan een bekoring die hem ervan weerhoudt een vaste verblijfplaats
en baan te accepteren. Mijn grootste zorg tijdens ons
verblijf in Constantinopel was om mijn spaniël Ralph te bewaken,
opdat hij niet dit slechte voorbeeld zou volgen en zich bij
de hondennomaden, die de straten onveilig maakten, zou aansluiten.
Hij was een aardig beest, mijn voortdurende metgezel
en een beminde vriend. Omdat ik bang was hem te verliezen,
hield ik zijn gangen nauwkeurig in de gaten; hij gedroeg zich de
eerste drie dagen echter als een redelijk welopgevoede viervoeter
en bleef trouw vlak achter me lopen. Bij elke onbeschaamde
aanval van zijn mohammedaanse neven, hetzij
bedoeld als een vijandige demonstratie of een vriendschaps-