Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 97
De eerste reeks concerten was voorbij, maar zowel Klaus als
Franz hadden nog geen gelegenheid gehad hem te horen en
zelf een oordeel over hem te vormen. Zo hoog was de toegangsprijs
en deze ging hun middelen zover te boven, en zo
klein was de hoop om een vrijkaartje te krijgen van een kunstbroeder
die waar het geldzaken betreft met recht werd beschouwd
als de gierigste van alle mensen, dat ze op een kans
moesten wachten, zoals zoveel anderen. Maar de dag kwam dat
meester noch leerling hun ongeduld langer konden bedwingen;
dus verpandden ze hun horloges, en met de opbrengst kochten
ze twee bescheiden plaatsen.
Wie kan het enthousiasme, de triomfen, beschrijven van deze
fantastische, en tegelijk fatale nacht! Het publiek was uitzinnig;
mannen huilden en vrouwen schreeuwden en vielen flauw;
intussen zaten Klaus en Stenio daar en zagen nog bleker dan
twee geesten. Bij de eerste streek van de magische strijkstok van
Paganini kregen zowel Franz als Samuel het gevoel alsof de ijzige
hand van de dood hen had aangeraakt. Meegevoerd door
een onweerstaanbaar enthousiasme, dat veranderde in een hevige,
bovenaardse mentale kwelling, durfden ze tijdens het hele
optreden noch elkaar aan te kijken, noch één woord te wisselen.
Om middernacht, terwijl de uitverkoren gedelegeerden van
de muziekverenigingen en het conservatorium van Parijs de
paarden losmaakten en het rijtuig van de grootse artiest in
triomf naar huis trokken, keerden de twee Duitsers terug naar
hun bescheiden onderkomen, en ze zagen er meelijwekkend
uit. Verdrietig en wanhopig gingen ze in hun stoel zitten in de
hoek bij het vuur, en beiden zwegen een tijdlang.
‘Samuel!’ riep Franz ten slotte uit, bleek als de dood zelf.
‘Samuel, het enige wat ons rest is de dood! Hoort u me? Wij
zijn waardeloos! We zijn twee dwazen geweest om te hopen dat
er in de wereld iemand . . . hem ooit zou evenaren!’
De naam Paganini bleef in zijn keel steken, toen hij in uiterste
wanhoop in zijn leunstoel neerviel.
De rimpels van de oude man werden plotseling paars. Zijn
kleine groenige ogen glansden fosforescerend en, terwijl hij