Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 103
komen op zijn eigen zolderkamertje. Toen hij terugkwam, had
het geijl een andere vorm aangenomen. Franz was aan het zingen
en probeerde de klanken van een viool te imiteren.
Tegen de avond van die dag werd het ijlen van de zieke man
hoogst gruwelijk. Hij zag vuurgeesten die zijn viool vastgrepen.
Hun skeletachtige handen met vingers waaruit vlammende
klauwen groeiden, wenkten de oude Samuel. Ze naderden de
oude meester en omringden hem en stonden op het punt hem
open te scheuren . . . ‘de enige man op deze aarde die van mij
houdt met een onzelfzuchtige, heilige liefde, en van wie de
ingewanden enig nut kunnen hebben!’ fluisterde hij vervolgens
met vlammende ogen en een demonische lach.
De volgende ochtend was de koorts echter verdwenen, en aan
het eind van de negende dag had Stenio zijn bed verlaten; hij
herinnerde zich niets van zijn ziekte, en vermoedde niet dat hij
Klaus zijn diepste gedachten had laten lezen. Nee, wist hij zelf
wel dat zo’n verschrikkelijke gedachte als het aan zijn ambitie
opofferen van zijn oude meester ooit bij hem was opgekomen?
Nauwelijks. Het enige directe gevolg van zijn fatale ziekte was
dat, omdat zijn artistieke hartstocht in verband met zijn gelofte
niet tot uitdrukking kon komen, een andere hartstocht werd
gewekt die zou kunnen helpen om zijn ambitie en zijn onverzadigbare
fantasie te voeden. Hij wierp zich overijld op de studie
van de occulte kunsten, van alchemie en magie. Door het
beoefenen van de magie probeerde de jonge dromer de stem te
smoren van zijn hartstochtelijke verlangen naar zijn voor altijd
– zoals hij dacht – verloren viool.
Weken en maanden gingen voorbij, en het gesprek tussen de
meester en zijn leerling over Paganini werd nooit weer opgevat.
Maar een diepgewortelde melancholie had zich meester gemaakt
van Franz; de twee wisselden nauwelijks een woord; en
de viool hing stil op haar gebruikelijke plaats, zonder snaren en
vol stof. Ze was als de tegenwoordigheid van een zielloos lijk
tussen hen in.
De jongeman was zwaarmoedig en sarcastisch geworden, en
vermeed zelfs over muziek te praten. Op een keer toen zijn