Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

102 OCCULTE VERHALEN
Maar hij hield te veel van zijn pupil om lang over zo’n idee na
te blijven denken. Franz had zijn werkelijk artistieke aard betoverd,
en nu had de oude Klaus het gevoel alsof hun twee
levens onafscheidelijk met elkaar waren verbonden. Dat hij dit
zo aanvoelde, was een openbaring voor de oude man; hij besloot
dus Franz te redden zelfs ten koste van zijn eigen oude en,
zoals hij dacht, nutteloze leven.
De zevende dag van de ziekte bracht een verschrikkelijke
crisis. Vierentwintig uur lang sloot de patiënt de ogen niet,
noch bleef hij ook maar een ogenblik stil; hij ijlde al die tijd
onophoudelijk. Zijn visioenen waren merkwaardig, en hij beschreef
ze tot in het kleinste detail. Fantastische, gruwelijke
wezens zweefden langzaam vanuit het halfdonker van zijn kleine
kamer in een regelmatige en ononderbroken stoet, en hij begroette
ieder bij zijn naam alsof hij oude bekenden ontmoette.
Hij sprak over zichzelf als Prometheus, gekluisterd aan de rots
met vier banden gemaakt van menselijke ingewanden. Aan de
voet van de Kaukasus stroomden de zwarte wateren van de
rivier de Styx. Ze hadden Arcadië verlaten, en probeerden nu
in een zevenvoudige omarming de rots te omcirkelen waarop
hij leed.
‘Kent u de naam van de rots van Prometheus, oude man?’
bulderde hij in het oor van zijn aangenomen vader. ‘Luister
dan, de naam ervan is . . . Samuel Klaus.’
‘Ja, ja! . . .’ mompelde de Duitser wanhopig. ‘Ik was het die
hem doodde, terwijl ik probeerde hem te troosten. Het nieuws
van de magische kunsten van Paganini heeft te veel tot zijn verbeelding
gesproken. O, mijn arme, arme jongen!’
‘Ha, ha, ha, ha!’ barstte de patiënt uit in een luid en stotend
gelach. ‘Ja, arme oude man, denkt u dat? Zo, zo, u bent trouwens
gemaakt van armzalige stof, en zou er pas goed uitzien als
u werd gespannen op een schitterende Cremona viool!’
Klaus huiverde, maar zei niets. Hij boog zich slechts over de
arme maniak, en met een kus op zijn voorhoofd, en een streling
zo teder en zacht als van een liefhebbende moeder, verliet hij de
kamer van de zieke enkele ogenblikken, om even op adem te