Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

194 OCCULTE VERHALEN
helemaal niet gehouden. Het hield in dat de grote en heerlijke
lichtgloed van de bergdiamant pas zou verschijnen als de
laatste druppel bloed van de slang op het Eiland zou zijn
gestort en dat de diamant daarna nooit meer op de rots zou
worden teruggezien, waar hij zovele eeuwen had gelegen. Ik
was de enige van hen die dit wist, maar ik wist niet waar de
slang was te vinden. Haar invloed was voelbaar en zichtbaar,
want in die begintijd was ze het enige reptiel dat aan achtervolging
ontsnapte, omdat haar geboorte het gevolg was van
de boze gedachten van een rondzwervende zwarte magiër,
die een week op het Eiland had doorgebracht, zo lang geleden
dat de priesters er geen verslagen over bezaten. Deze
slang moest worden gedood en haar bloed op aarde worden
gestort om voor altijd elk spoor van het door de magiër
bedreven kwaad uit te wissen. Alleen daarvoor werd de diamant
op de berg instandgehouden door de kracht van de
goede adepten, die hem daar hadden geplaatst. Deze beschermde
het juweel van de waarheid tegen de adem van de
slang en zou niet meer nodig zijn als zij was vernietigd. Als de
priesters dit hadden geweten, zouden ze geen ceremoniën
hebben gehouden om de glans ervan te versterken, omdat ze
liever de invloed van de slang ondergaan dan het juweel verliezen.
Ze geloofden werkelijk dat het hebben van hun macht
op een of andere manier met de diamantberg samenhing. Ze
hadden gelijk. Ik wist welk noodlottig gevolg het voor hen
zou hebben, als ik erin slaagde de schuilplaats van de slang te
ontdekken.
Ik mediteerde dag in dag uit en tot diep in de nacht en doorzocht
elke hoek van het Eiland. Bij volle maan wanneer de diamant
iets helderder glansde, zag ik het slijmerige spoor van de
slang op het Eiland, maar ik kon haar hol nooit vinden. Ten
slotte kwam op een avond een medeleerling mij opzoeken die
vóór mij was heengegaan met hen die de diamant hadden
geplaatst; hij keerde nu en dan door de lucht terug om zijn
oude vriend te helpen, en zei toen hij vertrok: ‘Zoek aan de voet
van de berg.’