Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

HET LICHTGEVENDE SCHILD 75
het licht scheen te zijn opgenomen, niet langer zagen. Nadat de
ster geleidelijk een bijzonder hoge snelheid had gekregen, zoals
met het meisje was gebeurd toen de derwisj haar ronddraaide,
begon de beweging af te nemen en ging ten slotte over in een
zwakke trilling, als van stralen maanlicht die glinsteren op kabbelend
water. Daarop flikkerde ze nog een ogenblik, zond
enkele laatste lichtflitsen uit en bleef toen onbeweeglijk, terwijl
ze de dichtheid en het kleurenspel van een reusachtige opaal
aannam. De schijf straalde nu met een maanachtige glans, zacht
en zilverachtig, maar in plaats van het zolderkamertje te verlichten
scheen ze de duisternis ervan slechts te versterken. De rand
van de cirkel bevond zich niet half in de schaduw maar was juist
scherpomlijnd zoals bij een zilveren schild.
Nu alles gereed was, strekte de derwisj, zonder een woord te
zeggen of zijn blik van de schijf af te wenden, een hand uit en
greep de mijne, trok me naar zich toe en wees op het lichtgevende
schild. Terwijl we naar de aangeduide plaats keken,
zagen we er grote vlekken op verschijnen zoals die op de maan.
Deze vervormden zich geleidelijk tot figuren die, scherp afgetekend
in hun natuurlijke kleuren, begonnen te bewegen. Ze
leken noch op een foto noch op een gravure; en nog minder op
de weerkaatsing van beelden in een spiegel, maar alsof de schijf
een camee was en ze in reliëf boven de oppervlakte waren
gesneden en daarna met leven en beweging begiftigd. Tot mijn
verwondering en de ontsteltenis van mijn vriendin herkenden
we de brug die van Galata naar Stamboul leidt en de Gouden
Hoorn van de nieuwe naar de oude stad overspant. Daar waren
de mensen die zich heen en weer haastten, stoomboten en kleurige
kaïks die over de blauwe Bosporus gleden, vele gebouwen,
villa’s en paleizen weerspiegeld in het water; en het hele beeld
werd verlicht door de middagzon. Het ging als een panorama
voorbij, maar de indruk was zo levendig dat we niet konden
zeggen of dit beeld in beweging was of dat wijzelf bewogen.
Het was alles een drukte en een leven, maar geen geluid verbrak
de benauwende stilte. Het ging geluidloos als een droom. Het
was een spookbeeld. Straat na straat en wijk na wijk volgden