Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 109
ontstond, zag hij twee kleine fosforescerende groene ogen –
ogen die hem maar al te bekend waren – die zich vol genegenheid
en bijna smekend op hem richtten. Toen klonk er een
zwakke, schrille stem in Stenio’s verschrikte oor, die leek voort
te komen uit die afschuwelijke ogen – de stem en de ogen van
Samuel Klaus zelf – en hij hoorde haar zeggen:
‘Franz, mijn geliefde jongen . . . Franz, ik kan me niet, nee ik
kan me niet losmaken van . . . hen!’
En ‘zij’ tjinkten jammerlijk in de kist.
Franz stond sprakeloos, vol afgrijzen. Hij voelde zijn bloed in
de aderen stollen, en zijn haar bewegen en rechtovereind gaan
staan op zijn hoofd.
‘Het is maar een droom, een zinloze droom!’ probeerde hij te
denken.
‘Ik heb echt mijn best gedaan, Franzchen. Ik heb mijn best
gedaan om me te scheiden van die vervloekte snaren, zonder ze
stuk te trekken’, pleitte dezelfde schrille vertrouwde stem. ‘Wil
je me daarbij helpen?’
Een volgende tjink, nog langduriger en deerniswekkender,
kwam vanuit de kist en weerklonk nu in elke richting over de
tafel, door een inwendige kracht als van een levend wriemelend
ding; de tjinken werden scherper en meer krampachtig bij elke
nieuwe ruk.
Het was niet de eerste keer dat Stenio die klanken hoorde. Hij
had ze vaak eerder opgemerkt – ja vanaf het moment dat hij zijn
meesters ingewanden als een opstapje had gebruikt voor zijn
eigen ambitie. Maar iedere keer bekroop hem een gevoel van
afschuw en dit weerhield hem de oorzaak ervan te onderzoeken;
hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat de geluiden
slechts een hallucinatie waren.
Maar nu werd hij geconfronteerd met dat vreselijke feit; of
het een droom was of werkelijkheid wist hij niet, en het kon
hem ook niets schelen, want de hallucinatie – als het een hallucinatie
was – was veel werkelijker en levendiger dan welke
realiteit dan ook. Hij probeerde te spreken, een stap naar voren
te zetten; maar zoals zo vaak gebeurt in een nachtmerrie, kon hij