Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

KARMISCHE VISIOENEN 127
Zonder graf, zonder gelui van de doodsklok,
zonder kist en onbekend . . . 1
terwijl het armzalig overblijfsel van de eens zo edele vorm die
ginds voortstapt, zodra zijn uur zal slaan en de zware klanken
van de doodsklok zullen klinken voor de scheidende ziel, met
pracht en praal zal worden uitgedragen. Zijn dood zal worden
aangekondigd door miljoenen bazuinen. Koningen, prinsen en
de machtigen van de aarde zullen aanwezig zijn bij zijn uitvaart,
of zullen hun vertegenwoordigers zenden met droevige gezichten
en condoleantieberichten voor hen die achterbleven.
‘Eén punt gewonnen op deze ongekisten en onbekenden’, is
de bittere gedachte van het ziele-ego.
Zo glijdt de ene dag na de andere voorbij. En terwijl de vliedende
tijd gehaast voortsnelt en ieder verdwijnend uur een
draad in het weefsel van het leven vernietigt, krijgt het ziele-ego
geleidelijk een ander inzicht in de dingen en de mensen. Heen
en weer zwevend tussen twee eeuwigheden, ver van zijn geboorteplaats,
eenzaam te midden van een menigte artsen en
bedienden, wordt de vorm iedere dag nader tot zijn ziele-ego
getrokken. Een ander licht, dat niet wordt benaderd en onbereikbaar
is in dagen van vreugde, daalt zachtjes neer op de
vermoeide gevangene. Hij ziet nu wat hij nooit tevoren had
waargenomen.
VI
Wat groots, wat mysterieus zijn lentenachten aan de zeekust
wanneer de winden zijn geketend en de elementen tot rust
gebracht! Een plechtige stilte heerst in de natuur. Alleen het
geluid van de zilverige, nauwelijks hoorbare rimpeling van de golf
als ze strelend over het vochtige zand vloeit en de schelpen en
kiezelsteentjes bij het op- en afgaan kust, bereikt het oor als de
zachte, regelmatige ademhaling van een slapende boezem. Hoe
klein, hoe onbeduidend en hulpeloos voelt de mens zich in deze
1 Byron, Childe Harold’s Pilgrimage, canto 4:179.