Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

HET BLOED VAN DE SLANG 193
gidsen vertrokken en lieten de ware religie en rechtvaardige
gebruiken goed gevestigd achter. Maar wij wisten allen dat zelfs
deze in verval zouden raken en dat mogelijk zelfs enkelen van
ons daarbij betrokken zouden zijn, maar het centrum van
kracht zou niet van het Eiland verdwijnen voor het zijn bestemming
had volbracht. Die kracht is misschien verborgen, maar
zou latent aanwezig blijven tot de tijd daar was.
Vele jaren kwamen en gingen, en nog altijd incarneerde ik
telkens weer op het Eiland. Met leedwezen zag ik hoe de aloude
gebruiken werden genegeerd en andere inzichten begonnen te
heersen. Het was de macht van de slang.
Op één bekende berg hadden de meesters een edelsteen
geplaatst en aan de voet ervan een toren. Hierover sprak ik al
terloops in het vorige verhaal. Ik kende die berg goed en ik
zag hem dagelijks vanuit de toren die op enige afstand daarvan
lag, en waar mijn eigen plicht lag. Ik was erbij toen de
schitterende edelsteen op de berg werd geplaatst, en van allen
die getuige waren van die grootse gebeurtenis, was ik de enige
die het zich herinnerde. Sinds die dag waren vele eeuwen
verlopen, en de andere discipelen die daar eveneens reïncarneerden,
waren de gebeurtenis vergeten, hoewel ze van het
bestaan van de edelsteen op de hoogte waren. Enkele van hen
die mij in andere levens in de toren hadden gediend, waren in
de wereld nu mijn meerderen, omdat ze hun geest op formele,
uiterlijke macht hadden gericht, die slechts een zwak symbool
is van de werkelijkheid die innerlijk zou moeten bestaan.
En zo restte nog slechts de overlevering, maar de diamant
schitterde nu minder stralend dan in de tijd toen ik hem voor
het eerst kende. ’s”Nachts schoten zijn stralen naar de hemel
en de priesters droegen maand na maand vergeefs hun ceremoniën
en gebeden op om hem in al de heerlijkheid van zijn
eerste en ongerepte dagen te zien schitteren. Ze wisten dat
zo’n gloed mogelijk moest zijn – ja daarover bestond een
oude voorspelling – maar dat was het enige wat ze konden
zeggen; de diepere achtergrond ervan wisten ze niet, want als
ze die hadden geweten, hadden ze hun ceremoniën misschien