Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

20 OCCULTE VERHALEN
ceremonie gunstig was gezind, en haalde snel een bundeltje
tevoorschijn. Het bevatte een lakdoosje, een vel plantaardig
papier vervaardigd uit de schors van de moerbeiboom en een
pen, en schreef op het papier enkele zinnen in Naiden-tekens,
een bijzondere vorm van schrijftaal die alleen voor religieuze en
mystieke doeleinden wordt gebruikt. Toen hij hiermee klaar
was, haalde hij van onder zijn kleed een kleine ronde spiegel tevoorschijn,
gemaakt van schitterend glanzend staal, plaatste
deze vóór mij, en verzocht me erin te kijken.
Ik had vroeger niet alleen van deze spiegels gehoord die regelmatig
in de tempels worden gebruikt, maar ik had ze vaak
gezien. Men beweert dat onder de leiding en de wil van geoefende
priesters daarin de Dai-Dzin verschijnen, de grote
geesten die aan de vragende gelovigen hun lot bekendmaken.
Eerst dacht ik dat het zijn bedoeling was zo’n geest op te roepen,
die mijn vragen zou beantwoorden. Wat er gebeurde had
echter een heel ander karakter.
Ik had de spiegel, niet zonder een laatste aanval van geestelijke
onpasselijkheid als gevolg van een diep besef van mijn
onzinnige positie, nog nauwelijks aangeraakt, of ik voelde plotseling
een vreemde gewaarwording in de arm van de hand die
de spiegel vasthield. Een kort ogenblik vergat ik ‘in de stoel van
de spotter’ te zitten en het lukte me niet het belachelijke ervan
in te zien. Was het angst, die plotseling mijn brein aangreep en
een ogenblik zijn werking verlamde,
. . . die angst om
als het hart verlangt te weten, de dood te vernemen?
Nee, want ik was nog voldoende bij mijn positieven om mezelf
ervan te overtuigen dat een experiment waaraan geen verstandig
mens geloof kon hechten, niets kon opleveren. Wat was
het dan dat als een levend wezen, ijzig koud, over mijn brein
kroop, daarin een gewaarwording van afschuw wekte en dan
mijn hart aangreep, alsof een gifslang er zijn tanden in zette?
Met een krampachtige handbeweging liet ik de – ik schaam me
voor het adjectief – ‘magische’ spiegel vallen en kon mijzelf niet