Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

E
Het magische scherm
van de tijd
EEN OUD HINDOEGEZEGDE luidt:
‘Hij die weet waarin de tijd zich oplost, weet alles.’
In het Sanskriet wordt de tijd Kåla genoemd. Hij is een vernietiger
en ook een vernieuwer. Yama, de heer van de dood, is
hoewel machtig niet zo machtig als Kåla; want ‘tot het moment
is aangebroken kan Yama niets doen’. De ogenblikken die aan
ons voorbijtrekken en alle dingen in een lange optocht meevoeren,
zijn de atomen van de tijd, de zonen van Kåla. Jaren
verlopen tot eeuwen, eeuwen tot cyclussen en cyclussen worden
tijdperken, maar de tijd heerst over al deze, want ze zijn slechts
zijn indelingen.
O, hoeveel eeuwen heb ik de tijd, die zelf onzichtbaar is, beelden
zien schilderen op zijn magische scherm. Toen ik het slijmerige
spoor van de slang op het heilige Eiland van het Lot zag,
kende ik de tijd niet, want ik dacht dat het volgende moment verschilde
van dat waarin ik leefde en dat die beide anders waren dan
wat voorbij is. Ook wist ik toen niet dat die slang zijn leven niet
ontleende aan de eeuwige ether maar aan de grofste vorm van
materie; ik zag toen niet dat de schittering van de diamant,
geplaatst op de berg, de waarheid zelf was die eeuwig straalt,
maar dacht in mijn kinderlijke verbeelding dat ze een begin had.
Het drama in de tempel waarin ik het slachtoffer was – geveld
door de bijl van de hogepriester – werd door een tweede
gevolgd. Dit ontdekte ik al snel toen ik, van mijn lichaam
bevrijd, in de geest sprak met mijn vriend, de vreemde monnik.