Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

210 OCCULTE VERHALEN
verdriet. Een van de merkwaardige elementale wezens naderde
het geruisloos. Met verbazing keek ik gespannen toe, want het
beeld van mijn vriend scheen duidelijk alle kleur te verliezen.
De uitdrukking ervan wisselde elk ogenblik. Van wit werd het
grijs en geel en weer grijs en werd toen plotseling volkomen
zwart, als door een snelle ontbinding. Daarop zweefde weer die
droevige muziek voorbij, die ik had gehoord toen ik binnenkwam,
terwijl de zwartheid van het gelaat een schaduw scheen
te werpen, maar dit duurde niet lang. Het elementaal wierp zich
op het nu zielloze, zwartgeworden gelaat, scheurde het in stukken
en verspreidde de atomen ervan door een aan hem bekend
proces en herstelde de helderheid van de plek. Maar helaas! Het
beeld van mijn oude vriend was verdwenen en ik voelde innerlijk
een bijna ondraaglijke zwaarmoedigheid als van wanhoop.
Toen ik aan de omgeving gewend raakte, hoorde ik zo nu en
dan lieflijke, maar lage tonen, die uit de gezichten schenen te
komen. Dus koos ik er een uit, ging er tegenover staan en sloeg
het gade. Het was stralend en zuiver. Zijn ogen keken in de
mijne met de gedeeltelijke bewustheid van een droom. Ja, af en
toe keek het iets helderder, en terwijl dat gebeurde hoorde ik de
zachte muziek. Dit gaf me de overtuiging dat de veranderingen
in de gezichtsuitdrukking met de muziek samenhingen.
Maar omdat ik bang was te worden weggeroepen, begon ik
de verzameling zorgvuldig te onderzoeken en ontdekte dat al
mijn medediscipelen daar waren afgebeeld, maar ook honderden
die ik nooit had ontmoet, en elke priester van hoge of lage
rang die ik op het eiland had gezien. Maar dezelfde droeve
muziek herinnerde me elke keer aan het zwartworden van het
beeld van mijn vriend. Ik wist dat ze het zwartworden en de
vernietiging van andere beelden betekende door de waakzame
elementalen, die ik vaag kon onderscheiden, terwijl ze zich telkens
als die tonen weerklonken ergens op wierpen. Ze deden
denken aan geweeklaag van engelen als ze weer een sterveling
morele zelfmoord zien plegen.
Na enige tijd begon ik de betekenis van deze galerij te begrijpen.
Hier bevonden zich levende beelden van alle leerlingen en