Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

EEN ONOPGELOST MYSTERIE 141
zorgde wijze; hij zei nu en dan iets, maar leek eropuit om alles
wat de aandacht trok te mijden. Bedienden brachten hapjes
rond, ijs, likeur, wijn, enz., en Delessert zou kunnen denken dat
hij was terechtgekomen op een bescheiden avondfeest, geheel
en règle, als er niet enkele omstandigheden waren die zijn
opmerkzame ogen direct opvielen.
Behalve wanneer de gastheer of gastvrouw binnen gehoorsafstand
waren, praatten de gasten onderling zachtjes, nogal
geheimzinnig, en niet met zoveel gelach als bij zulke gelegenheden
gebruikelijk is. Van tijd tot tijd kwam een heel lange en
deftige bediende naar een van de gasten en bood hem of haar
met een diepe buiging een kaartje op een zilveren presenteerblad
aan. De gast stond dan op en ging heen, voorafgegaan
door de statige bediende; maar wanneer hij of zij in de salon
terugkeerde – sommigen kwamen helemaal niet terug – hadden
ze zonder uitzondering een verbijsterde blik, waren verward,
verwonderd, bang of geamuseerd. Dit alles was zo onmiskenbaar
echt, en De Lassa en zijn vrouw schenen daaronder zo
onverschillig, om niet te zeggen er geheel buiten te staan, dat
dit Delessert wel bijzonder moest treffen en het hem voor een
groot raadsel stelde.
Twee of drie kleine incidenten die Delessert rechtstreeks
waarnam, zijn voldoende om de aard van de indrukken die op
alle aanwezigen werden gemaakt, duidelijk te maken. Een paar
heren, beiden jong en van goede maatschappelijke stand, en
kennelijk goede vrienden, praatten samen en tutoyeerden
elkaar veelvuldig, toen de deftige bediende Alphonse ontbood.
Hij lachte vrolijk – ‘Wacht nog even, waarde Auguste’, zei hij,
‘en je zult alle bijzonderheden van dit merkwaardige fortuin
kennen!’ ‘Eh bien!’ antwoordde Auguste, moge de stemming
van het orakel gunstig zijn. Er was nauwelijks een minuut verlopen
of Alphonse keerde terug in de salon. Zijn gezicht was
wit en had tekenen van opgekropte woede, wat vreselijk was
om te zien. Hij liep recht op Auguste toe; zijn ogen schitterden,
en, terwijl hij vooroverboog naar zijn vriend die van kleur
verschoot en terugdeinsde, siste hij: ‘Monsieur Lefèvre, vous