Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 101
een diepe snik, die eindigde in een jammerklacht als bij een
begrafenis; de oude Samuel tilde hem op zoals hij een kind zou
hebben opgetild, en droeg hem naar zijn bed. Toen ging hij op
zoek naar een arts.
IV
Na deze pijnlijke scène was Franz een paar dagen heel ziek,
bijna ongeneeslijk ziek. De arts verklaarde dat hij leed aan een
hersenontsteking en zei dat het ergste moest worden gevreesd.
Negen lange dagen lag de patiënt te ijlen; en Klaus die
dag en nacht voor hem zorgde met de toewijding van de
tederste moeder, was ontzet toen hij zag wat hij had aangericht.
Voor het eerst sinds hun kennismaking kon de oude
leraar door het wilde raaskallen van zijn leerling doordringen
tot in de donkerste hoeken van zijn merkwaardige, bijgelovige,
kille en tegelijk hartstochtelijke aard; en . . . hij beefde bij wat
hij ontdekte. Want hij zag – wat hij niet eerder had waargenomen
– Franz zoals hij werkelijk was en niet zoals hij voor de
oppervlakkige waarnemer scheen te zijn. Muziek betekende
alles in het leven van de jongeman, en hij genoot ervan om te
worden opgehemeld, en zonder dat werd het leven een last;
alleen aan de snaren van zijn viool ontleende Stenio zijn leven
en bestaan, maar het applaus van de mensen en zelfs van de
goden was nodig om het te onderhouden. Hij zag voor zijn
ogen onthuld een ware, artistieke, aardse ziel, waarbij zijn
goddelijke tegenhanger volledig ontbrak, een zoon van de
Muzen, een en al fantasie en verstandelijke poëzie, maar zonder
hart. Terwijl hij luisterde naar het raaskallen van de ijlende
en losgeslagen verbeelding, voelde Klaus alsof hij voor het
eerst in zijn leven een verbazingwekkend en nog niet verkend
gebied ontdekte, een menselijke natuur die niet van deze
wereld is maar van een of andere onvolmaakte planeet. Hij zag
dit alles en huiverde. Meer dan eens vroeg hij zich af of hij zijn
‘jongen’ geen dienst zou bewijzen als hij hem zou laten sterven
voordat hij weer bij bewustzijn zou komen.