Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 113
meerderheid – dachten dat de Italiaanse artiest op zijn meest
geïnspireerde momenten bij het uitvoeren van die duivelse compositie
van hem nooit zo’n buitengewoon duivelse macht had
getoond. Onder de druk van de lange gespierde vingers van
Franz beefden de snaren als de samentrekkende ingewanden van
een slachtoffer dat onder het mes van een vivisector wordt ontleed.
Ze klaagden melodieus als een stervend kind. Het grote
blauwe oog van de artiest richtte zich met een satanische uitdrukking
op de klankbodem, en scheen Orpheus zelf uit de helse
gebieden op te roepen in plaats van de muzieknoten die hij in de
diepten van de viool zou moeten voortbrengen. Klanken schenen
zich om te vormen tot objectief waarneembare gedaanten, die
zich in groten getale en in hoog tempo verzamelden alsof ze
werden opgeroepen door een machtige tovenaar, en rond hem
te wervelen als een menigte fantastische helse figuren die de
‘geitendans van de heksen’ dansten. In de lege diepten van de
onduidelijke achtergrond van het toneel, achter de artiest, scheen
een naamloze fantasmagorie, voortgebracht door de bovenaardse
trillingen, beelden te vormen van schaamteloze orgiën, van wellustige
jubelzangen van een werkelijke heksensabbat. Een collectieve
hallucinatie maakte zich meester van het publiek. Snakkend
naar adem, doodsbleek en badend in het koude zweet van een
onbeschrijflijke verschrikking zaten ze daar in zijn ban gehouden,
en konden de betovering van de muziek niet door de geringste
beweging verbreken. Ze ervoeren allen de ongeoorloofde verzwakkende
genoegens van het paradijs van Mohammed, die
opkomen in de verwarde verbeelding van een aan opium verslaafde
moslim, en voelden tegelijk de hopeloze verschrikking, de
kwelling van iemand die worstelt tegen een aanval van delirium
tremens. Veel dames schreeuwden luid, anderen vielen flauw, en
sterke mannen knarsten met hun tanden in een staat van volkomen
hulpeloosheid.
Toen kwam de finale. Daverend onafgebroken applaus vertraagde
het begin ervan, en verlengde de korte pauze tot bijna
een kwartier. De bravo’s waren uitzinnig, bijna hysterisch. Ten
slotte, toen Stenio – met een glimlach die even smalend als