Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

86 OCCULTE VERHALEN
rijkste afgod, en met de goden en godinnen van het oude
Griekenland als zijn gehoor, volledig onbekend met het werkelijke
leven. Zijn hele bestaan was één lange dag van dromen,
melodie en zonlicht geweest, en hij had nooit andere
aspiraties gevoeld.
Hoe nutteloos, maar o, hoe heerlijk waren die dromen! Hoe
levendig! En waarom zou hij een beter lot verlangen? Was hij
niet al wat hij verlangde te zijn; in zijn denken veranderde hij in
een seconde in een of andere held; van Orpheus, die de hele
natuur ademloos in zijn greep hield, tot de deugniet die fluit
speelde onder de plataan voor de najaden van Callirrhoë’s kristallen
fontein? Dartelden de snelvoetige nimfen niet op zijn
wenken en reageerden ze niet op het geluid van de toverfluit
van de Arcadische herder die hijzelf was? Zie, de godin van de
liefde en schoonheid daalde zelf af uit de hemel, aangetrokken
door de lieflijke klanken van zijn viool! Toch kwam er een tijd
waarin hij de voorkeur gaf aan Syrinx boven Aphrodite – niet
als een schone nimf die door Pan werd nagezeten, maar nadat
zij door de genadige goden was getransformeerd in het riet
waaruit de gefrustreerde god van de herders zijn toverfluit had
gemaakt. Want na verloop van tijd groeit ook de ambitie en
wordt zelden tevredengesteld. Toen hij op zijn viool de betoverende
klanken die in zijn geest weerklonken probeerde te evenaren,
hield de hele Parnassus zich stil onder de bekoring ervan,
of voegde zich bij het hemelse koor; maar het publiek waarnaar
hij tenslotte verlangde bestond uit meer dan de door Hesiodus
bezongen goden, ja uit de meest waarderende melomanen van
de Europese hoofdsteden. Hij was jaloers op de toverfluit, en
zou er wat graag over beschikken.
‘O! Kon ik maar een nimf aantrekken tot mijn geliefde viool!’
riep hij vaak, als hij na een van zijn dagdromen wakker werd.
‘O, kon ik maar in de geest de afgrond van de tijd overspannen!
O, kon ik maar voor één korte dag deelhebben aan de geheime
kunsten van de goden, zelf een god zijn in de ogen en oren
van een verrukte mensheid; en na het geheim van de lier van
Orpheus te hebben geleerd, of een sirene te hebben bemachtigd