Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

122 OCCULTE VERHALEN
bedekte zetel, stort zich met een vreselijke vloek op haar, met
een sprong als van een jaguar, en slaat haar met één klap tegen
de grond. En als hij zijn scherpe moordende speer opheft, doet
de ‘heilige’ van de zon-vererende stam de lucht weergalmen van
een laatste verwensing:
‘Ik vervloek u, vijand van Nerthus! Moge mijn ondraaglijke
pijn tienvoudig over u komen! Moge de grote wet zich
wreken.’
De zware speer doorboort de keel van het slachtoffer en spiest
haar hoofd aan de grond. Warm rood bloed gutst uit de gapende
wond en bedekt de koning en de soldaten met niet weg
te wassen geronnen bloed.
II
De tijd – een baken voor goden en mensen in het grenzeloze
gebied van de eeuwigheid, de moordenaar van zijn nakomelingen
en van herinnering bij de mens – de tijd gaat stil en onophoudelijk
voort gedurende eeuwen en eonen. Te midden van
miljoenen andere zielen wordt een ziele-ego herboren; ten goede
of ten kwade, wie zal het zeggen! Deze is gevangen in zijn
nieuwe menselijke vorm en groeit daarin mee; en samen worden
ze zich ten slotte bewust van hun bestaan.
Gelukkig zijn de jaren van hun bloeiende jeugd, zonder een
wolkje aan de lucht, zonder gemis of leed. Geen van beide weet
iets van het verleden of van de toekomst. Voor hen is alles het
vreugdevolle heden, want het ziele-ego is zich niet ervan bewust
dat het ooit in andere menselijke tabernakels heeft geleefd;
het weet niet dat het zal worden wedergeboren en denkt niet
aan morgen.
Zijn vorm is kalm en tevreden. Tot nu toe heeft hij zijn zieleego
geen problemen bezorgd. Zijn geluk is te danken aan de
voortdurende zachte en rustige vrede van zijn stemming, aan
de liefde die hij overal verspreidt waar hij gaat. Want hij is een
edele vorm en zijn hart is vol welwillendheid. Nooit heeft de
vorm zijn ziele-ego door een te hevige schok verontrust, of op