Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE BEZIELDE VIOOL 87
voor in mijn viool, daardoor stervelingen tot mijn eigen glorie
van dienst zijn!’
Na jarenlang zo te hebben gedroomd in het gezelschap van
de goden van zijn verbeelding, begon hij nu te dromen van de
vergankelijke glorie van roem op deze aarde. Maar op dat
moment werd hij plotseling vanuit een van de Duitse universiteitsstadjes
waar hij de laatste twee jaar had gewoond, door zijn
moeder die weduwe was naar huis geroepen. Door deze
gebeurtenis kwam er een einde aan zijn plannen, tenminste
voor zover het de directe toekomst betrof, want hij had tot dan
toe voor zijn schrale toelage op haar alleen gesteund, en zijn
middelen waren niet voldoende voor een onafhankelijk bestaan
buiten zijn geboorteplaats.
Zijn terugkeer had een heel onverwacht gevolg. Zijn moeder,
die in hem haar enige liefde bezat, stierf kort nadat ze haar
Benjamin bij terugkomst had begroet; en de goede vrouwen
van het stadje roerden hun snelle tong nog maanden daarna
over de werkelijke oorzaak van haar dood.
Vóór de terugkeer van Franz was Frau Stenio een gezonde
mollige vrouw van middelbare leeftijd, sterk en hartelijk. Ze was
ook een vrome en godvrezende ziel, die nooit had nagelaten
haar gebeden te zeggen en tijdens zijn afwezigheid al die jaren
bij de vroegmis nooit had ontbroken. Op de eerste zondag
nadat haar zoon was thuisgekomen – een dag waar ze naar had
uitgekeken, en zich al maanden verheugd een beeld van had
gevormd, waarin ze hem aan haar zijde zag knielen in het kerkje
op de heuvel – riep ze hem van onderaan de trap. Het uur was
gekomen waarop haar vrome droom zou uitkomen, en ze
wachtte op hem, en veegde zorgvuldig het stof van het gebedenboek
dat hij in zijn kindertijd had gebruikt. Maar in plaats
van Franz reageerde zijn viool op haar oproep en vermengde
zijn sonore klank met de nogal krakende tonen van het vrolijke
zondagse klokgelui. De liefhebbende moeder was enigszins
geschokt te horen dat de tot gebed oproepende klanken verloren
gingen in de merkwaardige grillige tonen van de ‘Dans
van de heksen’; ze schenen haar zo bovennatuurlijk en spottend