Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

190 OCCULTE VERHALEN
hoorde de vreemdeling naar me toekomen en herkende zijn
stem toen hij sprak. Er waren geen andere geluiden, alles was
dood en koud, en ik scheen te weten dat de oude bewaker van
het vuur niet meer zou terugkeren, dat niemand zou terugkeren
en dat er een ramp was gebeurd.
‘Het is het verleden’, begon de vreemdeling. ‘Je hebt juist
een punt bereikt waarop je naliet het vuur van eeuwen geleden
te onderhouden. Het is gedaan. Wil je meer weten over deze
dingen? De oude man is langgeleden heengegaan en kan je niet
meer lastigvallen. Al snel zul je opnieuw in de maalstroom van
de negentiende eeuw zijn opgenomen.’
Toen keerde de spraak tot me terug en ik zei: ‘Ja, zeg me wat
dit betekent, of wat er is gebeurd.’
‘Dit is een oude toren, gebruikt door de directe nakomelingen
van de witte magiërs die zich in Ierland vestigden vóór
Engeland uit de zee was opgerezen. Toen de grote meesters
moesten vertrekken, lieten ze strenge orders achter dat de vuren
op deze torens niet mochten doven. Ook waarschuwden ze dat,
als de plichten van het leven niet werden nagekomen, als barmhartigheid,
plicht en deugd werden vergeten, de kracht om
deze vuren brandende te houden geleidelijk zou verdwijnen.
Het verval van de deugden zou samengaan met het uitdoven
van de vuren, en deze toren, bewaakt door een oude en een jonge
man, zou de laatste zijn waarvan het vuur doofde en zou
zelfs de andere kunnen redden als zijn wachters trouw waren.
Er verliepen vele jaren en de gloed van de schitterende edelsteen
op de berg van Innisfallen scheen dag en nacht tot hij ten
slotte iets begon af te zwakken. De vreemde klinkende stenen,
die nu nog in Ierland worden aangetroffen, waren niet meer zo
gemakkelijk te bespelen. Alleen als een zuivere en trouwe dienaar
uit de witte toren afdaalde, zweefden vanuit het gesteente
bij de berg waarop de edelsteen lag, de aanhoudende, vreemde
en ontroerende klanken over de heuvels. Die stenen waren
door de grote magiërs gebruikt en als de grootste van alle, die
bij de grote witte toren lag, werd aangeslagen, verschenen de
feeën van de meren; als de steen op de berg tegelijk met die bij