Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

DE LEER VAN DE PERZEN 231
‘Nee,’ zei ik, ‘ik heb haar niet aanvaard, maar hoeveel ik ook
erover nadenk, ik kan haar niet afdoende weerleggen; want de
leer dat de wreedaard zal overgaan in verscheurende dieren en
de geweldenaar in roofdieren lijkt consequent te zijn. Zo vernietigen
ze elkaar, en de mens doodt als jager de verscheurende
dieren; kunt u dit raadsel oplossen?’
Hij wierp een diepe en onderzoekende blik op mij, zoals hij
altijd deed bij mensen die hem iets vroegen, om vast te stellen
of alleen nieuwsgierigheid hen bewoog, en zei: ‘Op de avond
van de eerstvolgende volle maan zal ik u de feiten tonen samen
met de verwrongen leer.’
Geduldig en met belangstelling wachtte ik het wassen van de
maan af, en ik veronderstelde dat de maan op de een of andere
manier met het vraagstuk in verband moest staan, omdat ons
was gezegd dat bij onze komst op aarde onze weg langs de
maan voerde, zoals een troep vogels overeenkomstig hun aard
noord- of zuidwaarts trekt. Ten slotte kwam de dag en ik ging
naar de oude man. Hij was gereed. Hij verliet het vertrek, en
voerde me naar een kleine grot aan de voet van de Diamantberg.
Toen we bij de ingang stilhielden, scheen het licht van de
diamant de hemel te verlichten. Door een korte gang die zich
aan de voorkant bevond gingen we naar binnen, en hier, waar ik
nooit eerder was geweest, schenen de zachte voetstappen van
onzichtbare wezens te weerklinken, alsof ze zich voor ons
terugtrokken, en halfgehoorde fluisteringen zweefden ons
voorbij in de nacht. Maar ik was niet bang. Want, hoe vreemd
ook, er was in deze voetstappen geen kwaad, en de zachte en
melodieuze fluisteringen maakten me niet ongerust. Hij ging
naar één kant van de grot, zodat we op de andere wand uitkeken.
Dichtbij de ingang van de grot maakte de gang een
scherpe bocht, zodat er geen licht om ons heen viel. Zo wachtten
we enige tijd in stilte.
‘Kijk rustig naar de tegenoverliggende wand’, zei de oude
man, ‘en laat uw gedachten niet afdwalen.’
Ik richtte mijn blik ongedwongen op de andere wand, waarop
zich al snel een slingerende beweging aftekende, alsof een