Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

62 OCCULTE VERHALEN
stalactieten aan de wanden fonkelden, en de slapende echo’s
werden plotseling gewekt door een vrolijk mengsel van gelach
en gepraat. De sjamaan die door zijn vriend en beschermer
nooit uit het oog werd verloren, zat in een hoek, zoals gewoonlijk
in trance. Gehurkt op een vooruitspringende rots,
omstreeks halverwege de ingang en het water, leek hij met zijn
gerimpelde citroengele gelaat, platte neus en dunne baard
meer op een afstotelijk stenen afgodsbeeld dan op een mens.
Een groot deel van het gezelschap verdrong zich rondom hem
en ontving juist blijkende antwoorden op hun vragen, terwijl
de Hongaar vrolijk zijn gemesmeriseerde ‘subject’ aan een
kruisverhoor onderwierp.
Plotseling maakte een van de aanwezigen, een dame, de
opmerking dat dit dezelfde grot was waarin die oude Izvertzoff
tien jaar geleden zo onverklaarbaar was verdwenen. De vreemdeling
bleek geïnteresseerd te zijn in het geval en vroeg meer
bijzonderheden en dus zocht men naar Nicolaas temidden van
de menigte en bracht hem naar de nieuwsgierige groep. Hij was
de gastheer en het bleek hem onmogelijk het verlangde verslag
te weigeren. Hij herhaalde het droeve verhaal met bevende
stem en bleek gelaat, terwijl er tranen glinsterden in zijn rusteloze
ogen. Het gezelschap was diep onder de indruk, en gefluisterde
loftuitingen voor de liefhebbende neef, die zo de
nagedachtenis van zijn oom en weldoener in ere hield, deden
vrijelijk de ronde, toen de stem van Nicolaas plotseling stokte.
Zijn ogen puilden uit zijn hoofd, en met een onderdrukte kreet
wankelde hij achteruit. Nieuwsgierig volgde elk oog uit de
menigte zijn verwilderde blik die zich richtte en gefixeerd bleef
op een verschrompeld gezichtje, dat van achter de rug van de
Hongaar gluurde.
‘Waar kom je vandaan? Wie heeft je hier gebracht, kind?’
stootte Nicolaas uit, lijkbleek.
‘Ik was in bed, vader; deze man kwam naar me toe en droeg me
in zijn armen hierheen’, antwoordde de jongen eenvoudig en
wees op de sjamaan naast wie hij op de rots stond en die met
gesloten ogen als een levende slinger heen en weer bleef zwaaien.