Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

8 OCCULTE VERHALEN
Op een dag die ik nooit zal vergeten, een noodlotsdag, maakte
ik kennis met een eerbiedwaardige en geleerde bonze, een
Japanse priester, Tamoera Hideyerî genaamd. Ik ontmoette
hem aan de voet van de gouden Kwan-On en vanaf dat moment
werd hij mijn beste en meest vertrouwde vriend. Ondanks de
grote en oprechte hoogachting die ik voor hem had, liet ik
nooit na elke geschikte gelegenheid aan te grijpen om zijn religieuze
overtuiging te bespotten, waardoor ik herhaaldelijk zijn
gevoelens kwetste.
Maar mijn oude vriend was zo zachtmoedig en vergevensgezind
als een ware boeddhistische geest zich maar wensen kon.
Hij nam nooit aanstoot aan mijn ongeduldige sarcasme, zelfs al
was het op zijn zachtst gezegd ongepast, en gewoonlijk beperkte
hij zijn reactie tot een soort afwachtend protest. Evenmin
kon ik hem ertoe brengen ernstig te geloven in de oprechtheid
van mijn ontkenning van het bestaan van een god of goden. De
volle betekenis van de termen ‘atheïsme’ en ‘scepticisme’ ging
het begrip van zijn overigens buitengewoon intellectuele en
scherpe geest te boven. Zoals sommige respectvolle christenen
scheen hij niet te kunnen beseffen dat een verstandig mens de
wijze conclusies van de filosofie en de moderne wetenschap zou
verkiezen boven een belachelijk geloof in een onzichtbare
wereld vol goden en geesten, djinns en demonen. ‘De mens is
een geestelijk wezen’, hield hij vol, ‘dat meer dan eens naar de
aarde terugkeert en in de tijd daartussen wordt beloond of
gestraft.’ De bewering dat de mens slechts een hoopje gestructureerde
stof is, ging zijn verstand te boven. Evenals Jeremy
Collier weigerde hij toe te geven dat hij niet meer was dan ‘een
wandelende machine, een sprekend hoofd zonder ziel’, waarvan
de ‘gedachten alle door de bewegingswetten worden bepaald’.
‘Want’, redeneerde hij, ‘als mijn daden, zoals u zegt, van tevoren
waren voorgeschreven, en ik niet meer vrijheid of vrije wil
had om de loop van mijn gedrag te wijzigen dan het stromende
water van gindse rivier, zou de verheven leer van karma, van
verdienste en schuld, natuurlijk dwaasheid zijn.’
Aldus rustte de hele ontologie van mijn vriend en metafysicus