Occulte verhalen van H.P. Blavatsky en W.Q. Judge

126 OCCULTE VERHALEN
Middellandse Zee. De bedrijvige zanger is stilgeworden.
‘Zijn stem zal morgen weer even vrolijk klinken!’ zucht het
ziele-ego, terwijl het luistert naar het wegstervende gezoem van
de insecten op het groene grasveld. ‘Zal de mijne ooit opnieuw
klinken?’
En nu brengt de naar bloemen geurende bries de lome toppen
van de weelderige planten nauwelijks in beweging. Dan valt
het oog van het ziele-ego op een eenzame palmboom, die
groeit uit een spleet in een met mos bedekte rots. Zijn eens
rechtopgaande cilindrische stam is totaal verwrongen en half
gebroken door de nachtelijke windstoten uit het noordwesten.
Als hij zijn vermoeid neerhangende gevederde armen uitstrekt
en heen en weer slingert in de kristalheldere blauwe lucht, trilt
zijn lichaam en dreigt doormidden te breken bij de eerstvolgende
windvlaag die kan opkomen.
‘En dan zal het afgerukte stuk in zee vallen en de eens zo
statige palm zal niet meer zijn’, zegt het ziele-ego in zichzelf,
terwijl het treurig uit zijn vensters staart.
Bij het ondergaan van de zon komt alles weer tot leven in de
koele, oude buitenplaats. De schaduwen op de zonnewijzer
worden elk ogenblik breder en in de koeler wordende uren van
de naderende avond ontwaken alle levende wezens meer dan
ooit tot een drukke activiteit. Vogels en insecten kwetteren en
zoemen hun laatste avondhymnen rond de lange en nog krachtige
vorm, als hij langzaam en moeizaam op het grindpad loopt.
En zijn ernstige blik valt weemoedig op de azuren boezem van
de kalme zee. De baai glinstert als een blauwfluwelen tapijt dat
met edelstenen is bezet in de zonnestralen die tot afscheid dansen,
en glimlacht als een gedachteloos slaperig kind, vermoeid
van het heen en weer rennen. Verderop, kalm en onbewogen in
haar verraderlijke schoonheid, strekt de open zee als een gladde
spiegel haar koele wateren wijd en zijd uit – zout en bitter als
menselijke tranen. Ze ligt in haar verraderlijke rust als een
prachtig slapend monster, wakend over het niet gepeilde mysterie
van haar donkere afgronden. In feite het monumentloze
kerkhof van de miljoenen die in haar diepten verzonken . . .